1. Welzalig hij, die in der bozen raad,
Niet wandelt, noch op ’t pad der zondaars staat.
Noch nederzit, daar zulken samenrotten,
Die roekeloos met God en godsdienst spotten;
Maar ’s HEEREN wet blijmoedig dag en nacht
Herdenkt, bepeinst en ijverig betracht.

2. Want hij zal zijn gelijk een frisse boom,
In vetten grond geplant bij enen stroom,
Die op zijn tijd met vruchten is beladen,
En sierlijk pronkt met onverwelkte bladen.
Hij groeit zelfs op in ramp en tegenspoed.
Het gaat hem wel, ’t gelukt hem wat hij doet.

3. Gans anders is ’t met hem, die ’t kwaad bemint:
Hij is als kaf, dat wegstuift voor den wind.
Geen zondaar zal ’t gewis verderf ontkomen,
Als in ’t gericht door God wordt wraak genomen.
Hij, die van deugd en godsvrucht is ontaard,
Zal niet bestaan, waar ’t vrome volk vergaart.

4. De HEER’ toch slaat der mensen wegen ga,
En wendt alom het oog van Zijn genâ,
Op zulken, die, oprecht en rein van zeden,
Met vasten gang het pad der deugd betreden.
God kent hun weg, die eeuwig zal bestaan,
Maar ’t heilloos spoor der bozen zal vergaan.

1. Wat drift beheerst het woedend heidendom,
En heeft het hart der volken ingenomen?
De koningen verheffen zich alom,
De vorsten zijn vermetel saamgekomen,
Om God, den HEER’, zelfs naar de kroon te steken,
En tegen Zijn Gezalfde op te staan.
Zij spreken saam: „Laat ons hun banden breken,
En van hun juk en touwen ons ontslaan.”

2. Maar d’Opperheer, die Zijn geduchten stoel
Op starren sticht, en grondvest op de wolken,
Zal lachen met dat vruchteloos gewoel,
En spotten met den waan der dwaze volken,
God zal Zijn wraak ontdekken voor hun ogen.
Straks gloeit de lucht door ’t vlammend bliksemlicht;
’t Is God die spreekt; Hij dondert uit den hoge,
En jaagt den schrik Zijn haat’ren in ’t gezicht.

3. „Durft gij bestaan te twisten met Mijn kracht?
Zal nietig stof Mij ’t hoog gezag ontwringen,
Of weerstand biên aan Mijn geduchte macht?
Ontziet Mijn toorn, verdoolde stervelingen.
Gij zult vergeefs Mijn rijksbestel weerstreven.
Mijn Koning is gezalfd door Mijn beleid;
Hij, door Mijn hand op Sions troon verheven,
Heerst op den berg van Mijne heiligheid.”

4. „En Ik, die Vorst, met zoveel macht bedeeld,
Zal Gods besluit aan ’t wereldrond doen horen.
Hij sprak tot Mij: „’k Heb heden U geteeld;
Gij zijt Mijn Zoon, Gij zijt Mijn een geboren;
Zeg vrij Uw eis; Ik zal Uw macht verhogen,
Opdat Uw Naam alom ontzag’lijk zij;
Het heidendom ligg’ voor Uw stoel gebogen,
En ’t eind der aard erkenn’ Uw heerschappij.”

5. „Uw ijz’ren staf, die al hun macht verplet,
Maak’ hen eerlang eerbiedig’ onderzaten,
En noodzaak, hen te buigen voor Uw wet,
Of sla z’aan gruis, als pottenbakkersvaten!”
O vorsten, wilt de wet der wijsheid horen,
Eer gij God zelv’ en Zijn Gezalfde hoont.
O rechters, tot den stoel der eer gekoren,
Verdraagt Zijn tucht, die u Zijn liefde toont.

6. Vreest ’s HEEREN macht en dient Zijn Majesteit;
Juicht, bevend op ’t gezicht van Zijn vermogen,
En kust den Zoon, van ouds u toegezeid;
Eer u Zijn toorn verdelg’ voor aller ogen,
U op uw’ weg tot stof doe wederkeren;
Wanneer Zijn wraak, getergd door uw gedrag,
U, onverhoeds, zou door haar gloed verteren,
Tot staving van Zijn langgehoond gezag.

7. Welzalig zij, die, naar Zijn reine leer,
In Hem hun heil, hun hoogst geluk beschouwen.
Die Sions Vorst erkennen voor hun HEER’;
Welzalig zij, die vast op Hem betrouwen.

1. Hoe vrees’lijk groeit, o God,
Het saamgezworen rot,
Dergenen, die mij drukken!
Zij maken niet alleen
Den opstand algemeen,
Om mij mijn kroon t’ontrukken,
Maar velen doen van mij,
Hoe bitter ik ook lij’,
Nog deze smaadtaal horen:
„God zal hem nu niet meer
Verlossen als weleer;
Hem is geen heil beschoren.”

2. Maar, trouwe God, Gij zijt
Het schild, dat mij bevrijdt,
Mijn eer, mijn vast betrouwen;
Op U vest ik het oog;
Gij heft mijn hoofd omhoog,
En doet m’Uw gunst aanschouwen.
’k Riep God niet vrucht’loos aan;
Hij wil mij niet versmaan.
In al mijn tegenheden;
Hij zag van Sion neer,
De woonplaats van Zijn eer,
En hoorde mijn gebeden.

3. Ik lag en sliep gerust,
Van ’s HEEREN trouw bewust,
Tot ik verfrist ontwaakte;
Want God was aan mijn zij’;
Hij ondersteunde mij
In ’t leed, dat mij genaakte.
Ik zal, vol heldenmoed,
Daar mij Zijn hand behoedt,
Tienduizenden niet vrezen;
Schoon ik, van alle kant,
Geweldig aangerand
En fel geprangd moog’ wezen.

4. Sta op, verlos mij, HEER’.
Gij hebt, o God, weleer
Getoond voor mij te waken,
Mijn haters onderdrukt,
En mij ’t gevaar ontrukt;
Gij sloegt hen op de kaken,
Verbrekend onverwacht
Hun tanden door Uw macht;
’k Heb d’overhand verkregen!
Gij, HEER’, alleen, Gij zijt
Verwinnaar in den strijd,
En geeft Uw volk den zegen.

1. Wil mij, wanneer ik roep, verhoren,
O God, die mijne rechtzaak redt,
Gij hebt in angst mij hulp beschoren,
En mij doen gaan in ruime sporen;
Betoon genâ; hoor mijn gebed.
Wat moogt gij, mannen, toch beginnen?
Zal steeds tot schande zijn mijn eer?
Zult gij dan d’ijdelheid beminnen;
En t’enemaal beroofd van zinnen,
De leugen zoeken, keer op keer?

2. Herinnert u, gij roekelozen,
Dat zich de HEER’ een gunstgenoot
Heeft afgezonderd en verkozen,
Hij doet mij nooit van schaamte blozen,
Die, als ik riep, mij bijstand bood,
Zijt gij beroerd, ontsteld, verlegen,
Zo zondigt niet; verzaakt uw wil;
Spreekt in uw hart; herdenkt uw wegen,
Op ’t eenzaam bedde neergezegen;
En weest in all’ ontmoeting stil.

3. Dan zult gij recht naar ’t outer treden,
En off’ren God een rein gemoed,
Het offer der gerechtigheden,
En ’t zuiv’re reukwerk der gebeden;
Betrouwt op Hem, want Hij is goed.
Daar velen twijfelmoedig vragen;
„Wie zal ons ’t goede toch doen zien?”
Doe Gij, o HEER’, na ’t angstig klagen,
Ons ’t lieflijk licht Uws aanschijns dagen,
En wil Uw rijke gunst ons biên.

4. Gij hebt m’in ’t hart meer vreugd gegeven,
Dan and’ren smaken in een tijd,
Als zij, door aards geluk verheven,
Bij koorn en most wellustig leven,
In hunnen overvloed verblijd,
Ik zal gerust in vrede slapen,
En liggen ongestoord ter neer;
Want Gij alleen, mijn schild en wapen,
Schoon ’t onheil schijnt voor mij geschapen,
Zult mij doen zeker wonen, HEER’.

1. Neem, HEER’, mijn bange klacht ter oren;
Zie, als ’t aan woorden mij ontbreekt,
Wat d’overdenking in mij spreekt;
Verwaardig U, uit ’s hemels koren,
Mijn stem te horen.

2. Sla ied’re zucht, mijn hart ontgleden,
Opmerkend ga; schenk mij ’t genot
Uws heils, mijn Koning en mijn God;
Ik zal tot U, met mijn gebeden,
Eerbiedig treden.

3. Ik zal, door ijvervuur aan ’t blaken,
O HEER’, bij ’t scheemrend morgenlicht,
Mij stellen voor Uw aangezicht;
Oprechte boezemzuchten slaken,
En biddend waken.

4. Gij, die geducht zijt in vermogen,
Verdraagt de goddeloosheid niet;
Gij zult, o God, die ’t al doorziet,
Den boze voor Uw heilig’ ogen,
Geenszins gedogen.

5. Wie zinloos, zonder t’overwegen
Wat hem betaamt, tot U durft gaan,
Zal voor Uw aanschijn niet bestaan;
Gij haat, en staat hun billijk tegen,
Die onrecht plegen.

6. Gij, HEER’, verdelgt den leugenspreker.
Hij, die zijn hand met bloed bevlekt,
En gruwlen met bedrog bedekt,
Tergt, als de snoodste wetverbreker,
Den hoogsten Wreker.

7. Maar mij ontmoet Uw mededogen;
Ik zal, Uw woning ingeleid,
En, naar ’t paleis der heiligheid
In ware Godsvrees neergebogen,
Uw gunst verhogen.

8. Leid mij in Uw gerechtigheden,
Om mijn verspied’ren wil, en richt
Uw wegen voor mijn aangezicht;
Dan zal ik veilig voorwaarts treden,
Met vaste schreden.

9. Al ’t recht is van hun mond geweken,
Zij leggen ’t op verderven toe;
Hun keel is nooit verslindens moe,
Hun tong tracht, vleiend, ons door treken
Naar ’t hart te steken.

10. Draagt Gij, o God, hen nog geduldig?
Verwoest hun raadslag; drijf hen heen,
Daar z’Uwe wet zo stout vertreên,
Zij tergen U te menigvuldig;
Verklaar hen schuldig.

11. Maar geef Uw dierb’ren gunstelingen,
Wier geest in U zijn sterkte vindt,
Wier hart Uw Naam oprecht bemint,
In U volvrolijk op te springen,
En blij te zingen.

12. ’t Rechtvaardig volk zult Gij belonen,
Terwijl Gij, HEER’, hen overdekt,
Hun tot een veilig schild verstrekt.
Gij zult goedgunstig hen bekronen,
Ja, bij hen wonen.

1. O HEER’, Gij zijt weldadig;
Straf mij niet ongenadig
In Uwen toornegloed,
Ai, matig Uw kastijden;
Sla mij met medelijden,
Gelijk een vader doet.

2. Vergeef mij al mijn zonden,
Die Uwe hoogheid schonden;
Ik ben verzwakt, o HEER’,
Genees mij, red mijn leven:
Gij ziet mijn beend’ren beven;
Zo slaat Uw hand mij neer.

3. Mijn ziel, gans neergebogen,
Schrikt voor Uw heilig’ ogen,
In dezen jammerstaat.
Hoe lang zal ik nog klagen?
Hoe lang Uw gramschap dragen,
O HEER’, mijn toeverlaat?

4. Keer eind’lijk, HEER’, toch weder;
Mijn ziel buigt zich terneder,
Ai, red haar van ’t verderf.
Sla mijn ellende gade,
Tot roem van Uw genade,
En help mij, eer ik sterf.

5. Want wie kan, na ’t verscheiden,
Op aarde meer verbreiden,
Uw grootheid en Uw lof?
Wie zal Uw gunstbewijzen,
In ’t zwijgend graf ooit prijzen?
U zingen in het stof?

6. Uw strenge geselroede,
Maakt mij van ’t zuchten moede,
Verteert geheel mijn kracht;
Ik voel Uw slagen klemmen,
En doe mijn bedde zwemmen
In tranen, al den nacht.

7. Mijn oog is rood gekreten,
Van tranen uitgebeten,
Verouderd en doorknaagd;
Daar ik, in mijn ellenden,
Door al mijns vijands benden,
Verdrukt word en gejaagd.

8. Mijn ziel grijp moed; wijkt bozen,
Vlucht van mij weg, godd’lozen;
De HEER’ heeft mijne klacht,
Met toegenegen oren,
Genadig willen horen,
En al mijn smart verzacht.

9. De HEER’ wild’ op mijn kermen,
Zich over mij ontfermen.
Hij heeft mijn stem verhoord,
De HEER’ zal, op mijn smeken,
Geen hulp mij doen ontbreken;
Hij houdt getrouw Zijn woord.

10. Hij zal mijn haters weren,
Hen straks terug doen keren,
Beschaamd, en vol van schrik;
Zijn grimmigheid, aan ’t blaken,
Zal hen te schande maken,
Zelfs in een ogenblik.

1. O HEER’, mijn God, volzalig Wezen,
’k Betrouw op U, wien zou ik vrezen?
Red mij hulpvaardig uit den nood,
Eer mij mijn vijand breng’ ter dood.
Geef mij ten roof niet in zijn handen,
Die mij, met felle leeuwentanden,
Verscheuren zou door wond op wond,
Wanneer ik geen verlosser vond.

2. Mijn God, zo’k immer hebb’ bedreven,
Het boze stuk, mij aangewreven,
’t Onkreukbaar recht ooit hebb’ gefnuikt,
En een oneven schaal gebruikt;
Of kwaad voor goed hebb’ toegewogen;
En mijnen vreêgenoot bedrogen;
Hem heb ik zelfs ’t gevaar ontrukt,
Die mij ten onrecht’ had verdrukt.

3. Zo moet mijn vijand op de hielen,
Mij volgen, ja geheel vernielen,
Hij roov’ mijn leven en mijn eer,
En werp’ mijn kroon ter aarde neer.
Sta op, o HEER’, wil mij behoeden,
Uw gramschap straff’, mijns vijands woeden,
Ontwaak voor mij, en keer ’t geweld;
’t Gericht hebt Gij zelf ingesteld.

4. Zo zullen zich gehele scharen,
Van volk’ren om U heen vergaren
Beklim dan, boven dit gewoel,
Uw hemeltroon, Uw rechterstoel,
De HEER’ zal al de volken richten,
En ’t onrecht voor het recht doen zwichten;
Geef dan, o HEER’, dat voor elks oog,
Mijn recht en vroomheid blijken moog’.

5. Laat toeh het kwaad der goddelozen
Een einde nemen, straf de bozen.
Maar sterk Uw volk, dat hulp behoeft,
Gij, die elks hart en nieren proeft,
Laat vrij voor U mijn vijand vrezen,
Voor U, rechtvaardig Opperwezen;
Bij U, mijn Bondgod, is mijn schild,
Die ’t vroom gemoed behouden wilt.

6. God, die op ’t recht Zijn troon wil stichten,
God is rechtvaardig in Zijn richten.
En toont Zijn gramschap dag aan dag.
Bestrijdt de mens Zijn hoog gezag,
Blijft hij zich tegen Hem verzetten;
God zal Zijn glinstrend wraakzwaard wetten;
Hij kromt en spant alree Zijn boog;
En dreigt met pijlen van omhoog.

7. God heeft de waap’nen aangegrepen,
Tot ’s vijands wissen dood geslepen;
Hij legt de pijlen op hem aan.
Wie hittig woedt, zal niet bestaan;
De boze wringt en kromt de leden,
In arbeid van onzinnigheden.
Hij gaat van dwaze moeite zwaar;
Verwacht dan, dat hij leugen baar’.

8. Hij heeft een diepen kuil doen delven,
Maar ’t was, bij d’uitkomst, voor zichzelven.
Schoon hij, met zoveel loos beleid,
Dien had tot mijn verderf bereid.
De moeite, die hij dorst verwekken,
Zal zijnen kop eerlang bedekken.
En zijnen schedel al ’t geweld,
Waarmee hij and’ren had gekweld.

9. Ik zal het eeuwig Wezen prijzen,
Zijn recht de schuldig’ eer bewijzen,
En zingen ’s Allerhoogsten lof,
Met psalmen, tot in ’t hemelhof.

1. HEER’, onze Heer, grootmachtig Opperwezen;
Hoe wordt Uw Naam op aard’ alom geprezen!
Gij, die den glans van Uwe majesteit,
Hebt boven lucht en heemlen uitgebreid.

2. Uw mogendheid heeft sterkte willen gronden,
Uit kind’ren, ja, uit zuigelingen monden;
Zo breekt Uw hand des vijands boos geweld,
Daar Gij zijn haat en wraakzucht, palen stelt.

3. Sla ik naar ’t ruim der held’re hemelbogen,
Dat heerlijk werk van Uwe ving’ren, d’ogen;
Zie ik bedaard den glans der zilv’ren maan,
En ’t sterrenheir, door U geschapen, aan.

4. Mijn God, wat is de mens dan op deez’ aarde!
De broze mens, hoe klimt hij tot die waarde,
Dat Gij aan hem in zoveel gunst gedenkt;
En ’s mensen zoon Uw teerste liefde schenkt!

5. Gij deedt hem wel, een weinig tijds, beneden
Het eng’lenheir een rang en plaats bekleden.
Maar hebt hem ook Uw rijkste gunst betoond,
En hem met eer en heerlijkheid gekroond.

6. Gij geeft hem, wijd en zijd in alle landen,
De heerschappij der werken Uwer handen.
Ja, zet èn aard èn zee voor ’s mensen Zoon,
Door Uw gezag, ter voetbank van zijn troon.

7. Waar schapen zijn, of ossen in de weiden,
Waar enig vee op bergen zij of heiden,
Waar ’t wild gediert’ ook zwerv’ in woud en veld,
Gij hebt het al in zijne macht gesteld.

8. Wat voog’len door den ruimen luchtkring zweven,
Wat vissen er in stroom en beken leven;
En wat de paân doorwandelt van de zee;
Zijn hoog bevel deelt hij aan allen mee.

9. HEER’, onze Heer, grootmachtig Opperwezen,
Hoe billijk wordt Uw grote Naam geprezen!
Hoe heerlijk rolt, uit aller vromen mond,
Die grote naam door ’t ganse wereldrond!

1. Ik zal met al mijn hart den HEER’,
Blijmoedig geven lof en eer.
Mijn tong zal mijn gemoed verzellen,
En al Uw wonderen vertellen.

2. Ik zal in U, mijn God, van vreugd,
Opspringen, in den geest verheugd;
Uw Naam zal door mijn psalmgezangen,
O Allerhoogste, lof ontvangen.

3. Omdat mijn vijand, hoe geducht,
Teruggekeerd is en gevlucht;
Hij is, schoon stout te veld getogen,
Vergaan, gevallen voor Uw ogen.

4. Want, naar Uw allerheiligst recht,
Hebt Gij mijn twistgeding beslecht;
En, op Uw hogen troon gezeten;
Deedt Gij, o Rechter, ’t vonnis weten.

5. Gij scholdt de heid’nen keer op keer;
En wierpt de goddelozen neer;
Hun naam, hun roem hebt Gij vertreden,
En uitgedelgd in eeuwigheden.

6. O vijand, hebt gij door uw macht,
’t Verwoesten voor altoos volbracht?
Hebt gij de steden gans bedorven?
Is haar gedachtenis verstorven?

7. Neen, dwaas, uw hoop zal ras vergaan,
Maar ’s HEEREN troon zal eeuwig staan;
Dien wilde Hij onwrikbaar stichten,
Om naar het heilig recht te richten.

8. Hij zelf zal aan het wereldrond,
Het recht doen horen uit Zijn mond,
De volken voor Zijn vierschaar stellen,
En daar ’t rechtmatig vonnis vellen.

9. De HEER’ zal zijn een hoog vertrek,
Voor wie getrapt wordt op den nek.
Een hoog vertrek in drukkend lijden;
Een toevlucht in benauwde tijden.

10. Hij, die Uw Naam in waarheid kent,
Zal, HEER’, op U in zijn ellend’,
Vertrouwen, wijl Gij nooit liet zuchten,
Hen, die gelovig tot U vluchten.

11. Zingt, zingt den HEER’, die eeuwig leeft,
Die Sion tot Zijn woning heeft;
En laat voor aller volken oren,
Met psalmgezang, Zijn daden horen.

12. Hij zoekt en Hij gedenkt het bloed,
Gestort in wreev’len euvelmoed;
Hij toont der armen nood te weten,
En zal hun kermen niet vergeten.

13. Bewijs, o HEER’, Uw knecht genâ.
Sla mij in mijn ellende gâ.
Zie, hoe mijn haters mij verdrukken,
Gij, die mij wilt den dood ontrukken.

14. Opdat ik, HEER’, U, blij te moê,
In Sions poorten hulde doe,
En in Uw heil, te allen tijde,
Met Sions dochter mij verblijde.

15. De heid’nen zijn, door waan misleid;
Gestort in kuilen, mij bereid;
Hun voet verwart zich in de netten,
Die z’in ’t verborgen voor mij zetten.

16. Thans is de HEER’ bekend alom,
Door recht te doen bij ’t heidendom.
De goddeloze raakt in banden,
Verstrikt in ’t werk van zijne handen.

17. De stoute zondaars zullen snel,
Teruggekeren naar de hel;
Met al de godvergeten benden,
Der heid’nen, die Zijn wetten schenden.

18. Nooddruftigen vergeet God niet,
Noch laat hen eind’loos in ’t verdriet.
’t Ellendig volk mag op Hem wachten;
Hij zal hun hoop niet steeds verachten.

19. Sta op, o HEER’, en laat den mens,
Zich niet versterken naar zijn wens.
Maar oordeel Gij, in ’t wraakgerichte,
De heid’nen voor Uw aangezichte.

20. O HEER’, jaag hun vervaardheid aan,
En doe den heidenen verstaan;
Dat zij, die Sions rampen wensen,
Geen goden zijn, maar broze mensen.

1. Waarom, o HEER’, blijft Gij van verre staan?
Waarom verbergt Gij U; daar wij, gehaat,
Beangst, verschrikt, schier door den druk vergaan?
De trotsaard, die godd’loos de deugd versmaadt,
Vervolgt Uw volk in zijnen jammerstaat;
Dat hen ’t besluit, tot ons verderf genomen,
In ’t warnet breng’, en schielijk om doe komen!

2. Want op zijn wens beroemt zich ’t godd’loos rot.
Hij zegent vast den gierigaard, en spreekt,
Tot laster van den allerhoogsten God;
Terwijl ’t verwaand den neus omhoge steekt;
En in zijn hart geen onderzoeking kweekt.
Maar koestert deez’ onzinnige gedachten:
„Daar is geen God, geen loon, noch straf te wachten”.

3. Zijn handelwijs baart altijd smart op smart,
Terwijl zijn oog naar straf noch oordeel ziet;
En, daar hij stout Uw hoog gerichte tart,
Blaast hij met smaad op al wie weerstand biedt,
En zegt in zijn gemoed: „Ik wankel niet,
Terwijl ik, van geslachte tot geslachte,
Op mijnen weg geen tegenspoeden wachte”.

4. Zijn mond is vol van vloek, bedrog en list.
Zijn tong bedekt de moeit’ en ’t zielsverdriet.
Zijn boosheid is met valsen schijn vernist.
In hinderlaag, daar niemands oog hem ziet,
Verbergt hij zich, valt ijlings uit, vergiet
Onschuldig bloed; hij weet van geen erbarmen;
Maar sluit zijn oog voor ’t bitter leed der armen.

5. Hij loert, en houdt zich in het donker schuil,
Gelijk een leeuw, die in zijn hol zich zet;
d’Ellendigen verrast hij uit zijn kuil.
Hij heeft zijn klauw en tanden scherp gewet,
En trekt zijn prooi in ’t dicht belommerd net;
Hij buigt zich, duikt, en ijlings toegeschoten,
Valt d’arme hoop hem in de sterke poten.

6. Hij vleit zich, dat de Godheid dit vergeet’,
Het aangezicht verberg’, niet gadesla;
Noch immer zie der armen nood en leed.
Bewijs, o HEER’, d’ellendigen genâ.
Betoon, dat U hun smart ter harte ga.
Sta op, verhef Uw hand, om hen te straffen.
En raad en hulp den armen te verschaffen.

7. Waarom ontrooft de lasteraar Gods eer?
Wat vleit hij zich, dat God het niet aanschouw’?
Gij ziet het toch, waarheen hij zich ook keer’;
Want Gij merkt op de moeite, smart en rouw,
Opdat men ’t U in handen geven zou.
Op U verlaat zich d’arme, zou hij vrezen?
Gij immers zijt een trouwe hulp der wezen.

8. Fnuik Gij, o HEER’, der goddelozen kracht;
Verbreek hun arm; dat U de boze ducht’;
Zie neer in toorn op dit ontaard geslacht,
Opdat het nooit Uw streng gericht ontvlucht’,
Maar ete van zijn werk de bitt’re vrucht,
De HEER’ zal toch als Koning eeuwig leven.
Het heidendom is uit zijn land verdreven.

9. O HEER’, Gij wilt, door goedheid aangespoord,
Den wens van Uw zachtmoedig volk voldoen.
Gij zult hun hart versterken naar Uw woord,
Verdrukten door Uw Godd’lijk recht behoen,
En U ter hulp van arme wezen spoen.
Opdat een mens, uit nietig stof geboren,
Niet voortga door geweld de rust te storen.

1. Op God alleen betrouw ik in mijn noden.
Hoe zegt gij trots tot mij in mijn verdriet:
„Nu ijlings heen, nu naar ’t gebergt’ gevloden,
Gelijk vol angst een schuwe vogel vliedt.”
Men ziet den boog door goddelozen stellen;
Men spant de pees, men schikt den pijl, en schiet,
Om onverwacht d’oprechten neer te vellen.

2. Dus wordt gewis, in ’t veilig samenleven,
De grondslag van ’t vertrouwen omgerukt;
Wat heeft het volk, ’t rechtvaardig volk, misdreven?
Maar d’Opperheer, voor Wien al ’t schepsel bukt,
Ziet van Zijn troon oplettend naar beneden:
Hij, die nooit duldt, dat d’onschuld wordt verdrukt,
Proeft elks gedrag, zelfs met Zijn ogenleden.

3. d’Alwijze God beproeft wel eens d’oprechten;
En tuchtigt hen; maar elk, die ’t kwaad bemint.
Die met geweld zijn naaste durft bevechten;
Blijft steeds gehaat, tot hem de wraak verslindt.
God heeft alreeds der bozen straf gezworen;
Straks dalen vuur en strikken; wervelwind
En zwavel neer; die kelk is hun beschoren.

4. Rechtvaardig is de HEER’ in al Zijn handel;
Hij, die in ’t recht Zijn welbehagen vindt,
Slaat gunstig ’t oog op aller vromen wandel.

1. Behoud, o HEER’, wil ons te hulpe komen;
Daar ’t volk ontbreekt, dat liefd’ en vreê betracht.
De trouw bezwijkt, en ’t klein getal der vromen,
Nog kleiner wordt in ’t menselijk geslacht.

2. ’t Is al bedrog en valsheid, wat zij spreken.
De vleierij, een bron van bitt’re smart,
Glijdt van de tong als vloeiend, oliebeken.
Zij spreken niet dan met een dubbel hart.

3. De HEER’, Die ’t waar, van ’t vals, kan onderscheien,
En ’s mensen hart, hoe listig ook, doorziet.
Snij, spoedig af de lippen, die ons vleien,
De trotse tong, wier grootspraak elk verdriet.

4. Die zeggen: „Wij, wij zullen zegepralen,
Met onze tong, zij staat in ons geweld.
Wat oppermacht zet onze lippen palen?
Wie is de HEER’, die ons de wetten stelt?”

5. „Omdat Mijn volk verwoest wordt en verdreven,
Omdat het kermt, nooddruftig treurt, en zucht,
Zal Ik,” zegt God, „Mij nu ter hulp begeven;
En drijven, die hen aanblaast, op de vlucht.”

6. Des HEEREN woord is rein, en al Zijn spreken
Is zuiver, als het allerfijnst metaal;
Nooit is het schuim van ’t zilver zo geweken;
Schoon in den kroes gelouterd zevenmaal.

7. Gij zult Uw volk, in bange tegenspoeden,
Hoe ’t ga, o HEER’, bewaren door Uw kracht;
Uw arm zal hen in eeuwigheid behoeden,
Voor dit verdraaid en wrevelig geslacht.

8. De boze keurt zich vrij van alle banden,
En draaft rondom, terwijl hij ’t land beroert.
Daar ’t snoodste volk de teugels krijgt in handen,
En tot den top van eer wordt opgevoerd.

1. Hoe lang, o HEER’, mijn toeverlaat,
Vergeet Gij mijnen jammerstaat?
Hoe lang zult Gij, in mijn ellenden,
Van mij Uw vriend’lijk aanschijn wenden?
Daar al mijn moed en kracht vergaat.

2. Hoe lang zal ik, door tegenheên,
In ’t hart vergeefs ontwerpen smeen;
En vrucht’loos schreien ganse dagen?
Hoe lang zal mij mijn vijand plagen;
En mij verachtelijk vertreên?

3. Aanschouw mijn ramp, verhoor mij, HEER’;
Ai, zie op al mijn lijden neer.
Verlicht, mijn God, verlicht mijn ogen,
En laat Uw goedheid niet gedogen,
Dat mij de slaap des doods verteer’.

4. Opdat de vijand, die mij haat,
Niet juich’ in mijn bedrukten staat,
Mij nooit van God verlaten noeme;
Noch in mijn wanklen zich beroeme,
Dat mij hun overmacht verslaat.

5. Maar, in dit smartelijk verdriet,
Mistrouwt mijn hart Uw goedheid niet.
Neen, ’t zal zich in Uw heil verblijden.
Ik zal den HEER’ mijn lofzang wijden,
Die mij genadig bijstand biedt.

1. De trotse dwaas zegt in zijn boos gemoed:
„Daar is geen God”. Zij doven ’t licht der rede,
En maken zich, door gruwelijke zeden,
Afschuwelijk, daar is geen mens, die goed
Op aarde doet.

2. De grote God, die ’t recht verdedigt, sloeg
Van ’s hemels troon Zijn ogen naar beneden;
Op Adams kroost, doorzocht hun hart en zeden.
Hij zag, of zich geen mens verstandig droeg,
En naar Hem vroeg.

3. Hij zocht alom, maar ach, Hij vond er geen.
Want alle vlees is trouw’loos afgeweken.
Het land is vol van stinkende gebreken.
Geen sterveling wil ’t pad der deugd betreên.
Ja, zelfs niet één.

4. Heeft dan dit volk, dat groeit in euveldaân,
Geen kennis? Neen, thans durven die ontzinden
Met gulzigheid mijn volk als brood verslinden.
Zij roepen, op hun godvergeten paân,
Den HEER’ niet aan.

5. Daar valt de vrees hen aan, en breekt hun kracht,
En pijnigt hen met dodelijke nepen;
Zij worden door vervaardheid aangegrepen;
Want God is bij ’t rechtvaardige geslacht,
Dat op Hem wacht.

6. Gij spot vergeefs, beschimpende den raad
Van ’t arme volk, dat, midden in d’ellenden,
Naar ’s hemels troon gewoon is ’t oog te wenden;
En zich, in zijn bedrukten jammerstaat
Op God verlaat.

7. Och daalde ’t heil uit Sion spoedig neer.
Voor Israël. Als God Zijn volk uit lijden
En banden redt, zal Jakob zich verblijden,
En Israël al juichend geven d’eer:
Aan zijnen HEER’.

1. Wie zal verkeren, grote God,
In Uwe tent? Wien zult Gij kronen
Met zulk een onwaardeerbaar lot,
Dat hij, bij ’t heug’lijkst gunstgenot
Uw heilig Sion moog’ bewonen?

2. Die in zijn wandel zich oprecht;
En wars betoont van valse streken;
Zijn aandacht aan Uw wetten hecht;
Zich op de deugd met ijver legt;
En waarheid met zijn hart blijft spreken.

3. Die met zijn tong niet achterklapt;
Geen kwaad doet aan zijn metgezellen;
Niet in het spoor van laster stapt;
Maar, zo men iemands eer vertrapt,
Dien smaad wil horen noch vertellen.

4. Wiens oog verworpenen veracht,
Maar hen eerbiedigt, die God vrezen.
Die zich voor roek’loos zweren wacht,
Doch ’t geen hij zweert, getrouw betracht,
Al zou ’t hem ook tot schade wezen.

5. Die nooit zijn geld op woeker geeft;
Die, d’onschuld en het recht genegen;
Het oog op geen geschenken heeft.
Wie dus oprecht en deugdzaam leeft,
Zal nimmer wanklen op zijn wegen.

1. Bewaar mij toch, o alvermogend God.
’k Betrouw op U; schenk hulp, verhoor mijn smeken.
O mijne ziel, gij hebt vrijmoedig tot
Uw God en HEER’, uw Bondgod, durven spreken:
„Gij zijt de HEER’, ik zal U nooit verzaken,
Ofschoon tot U mijn goedheid niet kan raken.”

2. Maar ’t heilig volk, dat op deez’ aarde leeft,
Dat heerlijk volk, mijn lust, ontvangt al ’t voordeel.
De snode schaar, die rijke giften geeft,
Aan and’re goôn, verzwaart de smart in ’t oordeel.
’k Zal op ’t altaar hun offerbloed niet plengen,
Noch ooit hun naam op mijne lippen brengen.

3. Getrouwe HEER’, Gij wilt mijn goed, mijn God,
Mijn erfenis en ’t deel mijns bekers wezen.
Gij onderhoudt gestaag het heug’lijk lot,
Dat Gij, zo mild, voor mij hebt uitgelezen.
De schoonste plaats mat Gij met ruime snoeren;
O heerlijk erf, gij kunt mijn ziel vervoeren.

4. Ik zal den HEER’, die mij getrouwen raad
Gegeven heeft, met psalmgezangen prijzen,
Daar ’t Godd’lijk licht mij toestraalt vroeg en laat,
Mijn nieren zelfs bij nacht mij onderwijzen.
Ik stel dien HEER’ gedurig mij voor ogen,
Zijn rechterhand zal nooit mijn val gedogen.

5. Daarom heeft zich mijn kwijnend hart verblijd.
Mijn tong, mijn eer, zingt Godgewijde tonen,
Ook zal mijn vlees, thans afgesloofd, ten spijt
Des vijands in den grafkuil zeker wonen.
Gij zult mijn ziel niet in de hel vergeten,
Uw heilge zal van geen verderving weten.

6. Gij maakt eerlang mij ’t levenspad bekend,
Waarvan in druk ’t vooruitzicht mij verheugde.
Uw aangezicht, in gunst tot mij gewend,
Schenkt mij in ’t kort verzadiging van vreugde.
De lieflijkheên van ’t zalig hemelleven
Zal eeuwig’lijk Uw rechterhand mij geven.

1. ’t Behaag’ U, HEER’, naar mijn gebed,
Geschrei en goede zaak te horen!
’k Vermoei met geen bedrog Uw oren;
Dat heeft mijn lippen niet besmet.
Vergun mij dan mijn klacht t’ontvouwen;
Laat voor Uw heilig aangezicht,
Mijn recht gesteld zijn in het licht,
Uw oog de billijkheid aanschouwen.

2. Gij toetstet mij bij dag en nacht;
Gij vondt mij trouw, in vreugd’ of smarte.
De mond sprak steeds de taal van ’t harte,
Door beiden is hun plicht betracht,
Wat ook de zondaar aan moog’ vangen.
Ik heb voor zijn afschuw’lijk pad
Een haat, een afkeer opgevat;
Ik gruw van zijn verkeerde gangen.

3. Ik zet mijn treden in Uw spoor,
Opdat mijn voet niet uit zou glijden.
Wil mij voor struikelen bevrijden,
En ga mij met Uw heillicht voor.
Ik roep U aan, ’k blijf op U wachten,
Omdat G’, o God, mij altoos redt.
Ai, luister dan naar mijn gebed,
En neig Uw oren tot mijn klachten.

4. Maak Uwe weldaân wonderbaar,
Gij, die Uw kind’ren wilt behoeden.
Voor ’s vijands macht en vrees’lijk woeden,
En hen beschermt in ’t grootst gevaar.
Wil mij Uw bijstand niet onttrekken;
Uw zorg bewaak’ mij van omhoog;
Bewaar m’als d’appel van het oog;
Wil mij met Uwe vleug’len dekken.

5. Zo zoeken mij vergeefs, o God,
De bozen, die mij fier omringen,
Mijn haters, die mij stout bespringen,
En juichen om mijn naadrend lot;
Zij zijn met vet als overtogen,
Hun mond is vol van hovaardij,
Hun list en macht omsing’len mij;
Zij duiken, loerend met hun ogen.

6. Geen leeuw is heter op de jacht;
Geen jonge leeuw kan, in zijn kuilen,
Met meerder list het oog ontschuilen,
Dan hij, die mij ter prooi verwacht.
Beschaam het aangezicht dier bozen.
Uw grimmigheid vell’ hen ter neer.
Bevrijd mij met Uw zwaard, o HEER’,
Van ’t snood geweld der goddelozen.

7. Red mij van hen, die ’t ruim genot
Der wereld voor hun heilgoed achten;
Geen deel, dan in dit leven, wachten,
En maken van den buik hun god.
Van hen, die weelde, schatten, staten,
Hoe rijk, hoe uitgebreid, hoe groot;
Verliezen moeten met den dood,
En hunnen kind’ren overlaten.

8. Maar – blij vooruitzicht, dat mij streelt, –
Ik zal, ontwaakt, Uw lof ontvouwen;
U in gerechtigheid aanschouwen;
Verzadigd met Uw Godd’lijk beeld.

Nu zal mijn ziel, nu zullen al mijn zinnen,
O God, mijn sterkt’, U hartelijk beminnen.
Mijn steenrots, burg en helper is de HEER’.
Mijn God, mijn rots, mijn zaligheid, mijn eer.

1. ’k Betrouw op God, Hij is mijn schild in ’t strijden,
De hoorn mijns heils, mijn hoog vertrek in lijden,
’k Aanriep den HEER’, Wiens lof mijn harp vermeldt,
En werd verlost van ’s vijands boos geweld,
De dood bracht mij, geboeid, in nare streken,
Bij Belials verschrikkelijke beken.
Een helse band was om mijn heup gehecht,
En door den dood mij strik op strik gelegd.

2. ’k Riep tot den HEER’, in ’t midden dier ellenden,
Tot mijnen God, opdat Hij hulp zou zenden.
Mijn klaagstem drong tot in Zijn troonzaal door,
Aan mijn geroep gaf Hij in gunst gehoor.
Toen beefde d’aard’, al golvend als de baren;
Het hoogst gebergt’ werd op zijn grondpilaren;
Beroerd, geschokt, gerukt uit zijn gewricht,
Door ’t vrees’lijk vuur van Gods ontvlamd gezicht.

3. Een dikke rook ging op, waar Hij Zich keerde,
Uit Zijnen neus; het vuur Zijns monds verteerde;
Stak kolen aan, en wat Hem tegenstond.
Hij boog het zwerk, en daalde neer; de grond
Waarop Hij trad, was, in het oog der volken,
Gans zwart door dicht opeengepakte wolken.
Zijn wagen was een Cherub, ja gezwind
Voer Hij en vloog op vleug’len van den wind.

4. In Zijne tent, rondom Hem zo vol luister,
Hield Hij Zich schuil, verborg Zich in het duister;
Door wolk op wolk, met kracht te zaam geprest,
En opgehoopt in ’t bruine luchtgewest.
Zijn gloed ontbond der wolken vaste banden,
Toen daalde vuur en hagel op de landen.
De donder klonk door gans den hemel heen:
God gaf Zijn stem, en ’t vuur viel naar beneen.

5. Hij deed vol kracht hen voor Zijn pijlen zwichten,
Verschrikte hen door bliksemschicht op schichten,
De diepste kolk droogd’ op een ogenblik,
en ’t hart der aard’ ontblootte zich van schrik,
Wanneer Gij scholdt, Uw adem, fel ontstoken,
Deed dus, o HEER’, en land en water roken.
Hij zond mij hulp, Hij nam mij, op mijn beê,
En trok mij uit een grote jammerzee.

6. Ik werd verlost van ’s vijands legerscharen,
En ’s haters hand, wijl zij te machtig waren.
Men viel mij aan ten dage van mijn smart,
Maar toen was God het steunsel van mijn hart.
Hij trok mij uit, en bracht m’in ruimer wegen.
Want Hij had lust aan mij, Zijn knecht, gekregen.
De HEER’ vergold mijn onschuld naar het recht,
En schonk mij ’t loon, den reinen toegezegd.

7. Want ’s HEEREN weg heb ik getrouw bewandeld,
En niet godd’loos met mijnen God gehandeld.
Ik hield gestaag Zijn rechten in het oog,
Terwijl Zijn wet mijn ziel tot deugd bewoog.
Ik werd oprecht en vroom bij Hem bevonden,
Ik wachtte mij zorgvuldig van mijn zonden.
Dies liet mij God ook naar mijn recht geschien,
En heeft in gunst mijn onschuld aangezien.

8. Hun zijt Gij goed, die goedertieren hand’len;
Oprecht bij hen, die in oprechtheid wand’len.
Gij houdt U rein bij hen, die rein zijn, maar
Verkeerden toont Gij U een worstelaar.
Want Gij verlost het volk, door druk gebogen,
Maar werpt ter neer, die groot zijn in hun ogen.
Door U, o HEER’, geeft mijne lamp haar licht.
Mijn God verdrijft den nacht uit mijn gezicht.

9. Ik kan met U door sterke benden dringen;
Met mijnen God zelfs over muren springen.
Des HEEREN weg is gans volmaakt en recht,
Doorlouterd, rein en trouw al wat Hij zegt.
Hij is een schild en schutsheer voor den vrome,
Voor wie tot Hem de toevlucht heeft genomen,
Wie is een God, als Hij, in tegenheên?
Wie is een rots, dan onze God alleen?

10. ’t Is God, die mij met sterkte wil omgorden;
Hij doet mijn weg volkomen effen worden.
Maakt, dat mijn voet als die der hinden snelt,
Terwijl Hij mij op mijne hoogten stelt,
Hij leert mijn hand heldhaftig orelogen.
Mijn strijdbaar’ arm verbreekt zelfs stalen bogen,
Mij gaaft G’Uw schild, Uw hand heeft mij gesterkt.
Uw goedheid heeft mijn grootheid uitgewerkt.

11. Mijn voet hebt Gij doen in de ruimte treden;
Mijn gang werd vast, ik ben niet uitgegleden.
De vijand week; ik volgd’, en trof hem aan,
En keerde niet, tot ik hem had verdaan.
Mijn spies doorstak al wie mij tegenstonden,
Zodat zij zich niet meer herstellen konden.
Dus zag ik door Uw bijstand hen verplet,
En mijnen voet hun op den nek gezet.

12. Gij hebt mij, HEER’, met kracht omgord tot strijden.
Mijn vijand moest, vernederd, straffen lijden.
Hij vlood vol schrik, wijl hij geen kracht behield;
Mijn hater werd door mijne hand vernield.
Zij riepen wel, maar zonder hulp te krijgen.
Zelfs tot den HEER’, maar Hij vond goed te zwijgen,
Toen heb ik hen als stof vergruisd, verjaagd,
En als het slijk der straten weggevaagd.

13. Gij hebt mij uit den twist des volks verheven,
En tot een hoofd den heidenen gegeven.
Ik stelde ’t volk, mij onbekend, de wet;
Zo ras ik sprak, werd op mijn wil gelet.
De vreemde zelfs zag mij vol schrik naar d’ogen,
Lag voor mijn troon geveinsd’lijk neergebogen.
Zij vielen neer, zij sidderden van schrik,
In burg en slot, op ieder ogenblik.

14. Zo leeft de HEER’, mijn rotssteen zij geprezen;
De God mijns heils moet steeds verheerlijkt wezen;
Die God, die mij volkomen wraak verschaft,
En volk op volk mij onderwerpt en straft,
Die mij verlost uit mijns vervolgers handen;
Die mij verhoogt, mijn vijand slaat in banden.
Ja, Gij verhoogt mij boven al ’t geweld,
Daar G’op den troon van roem en eer mij stelt.

15. Daarom, o HEER’, zal ik U eer bewijzen,
Bij ’t heidendom Uw Naam eerbiedig prijzen,
Met psalmgezang, daar ’t hart door wordt geraakt,
Hij heeft het heil Zijns Konings groot gemaakt;
Hij wil Zijn gunst aan Zijn Gezalfde schenken;
Aan David en zijn nakroost eeuwig denken.

1. Het ruime hemelrond
Vertelt, met blijden mond,
Gods eer en heerlijkheid.
De held’re lucht en ’t zwerk,
Verkondigen Zijn werk,
En prijzen Zijn beleid,
Dus kan ons dag bij dag,
Tot roem van Gods gezag,
Zijn wonderen verhalen.
Dus weet ons nacht bij nacht
Zijn onbegrensde macht.
En wijsheid af te malen.

2. Hoe goddelijk en schoon,
Luidt deze hemeltoon!
Daar is geen spraak, of oord;
Daar is geen volk bekend;
Dat, zelfs tot ’s werelds end,
Der heemlen stem niet hoort.
Hun evenredigheid,
Heeft zich zo wijd verspreid;
Hun rede klinkt zo krachtig,
Dat z’al, wat d’aard’ bewoont,
Het merk eens Scheppers toont,
Zo gunstrijk als almachtig.

3. God heeft voor ’t grote licht,
De zon, een tent gesticht,
Van waar z’in ’t blinkend kleed,
En met een blij gelaat,
Gelijk een bruigom gaat,
Die uit zijn slaapzaal treedt.
Z’is vrolijk, als een held,
Die in ’t bestemde veld
Zijn vuur en vaart doet blijken;
Zij heeft haar zwaai en spoor
Den gansen hemel door;
Niets kan haar gloed ontwijken.

4. Des HEEREN wet nochtans,
Verspreidt volmaakter glans,
Dewijl zij ’t hart bekeert,
’t Is Gods getuigenis,
Dat eeuwig zeker is,
En slechten wijsheid leert.
Wat Gods bevel ons zegt,
Vertoont ons ’t heiligst recht,
En kan geen kwaad gedogen.
Zijn wil, die ’t hart verheugt,
Eist zuiverheid en deugd;
Verlicht de duist’re ogen.

5. Des HEEREN vrees is rein;
Zij opent een fontein
Van heil, dat nooit vergaat,
Zijn dierb’re leer verspreidt,
Een straal van billijkheid;
Daar z’all’ onwaarheid haat.
Z’is ’t mensdom meerder waard,
Dan ’t fijnste goud op aard’.
Niets kan haar glans verdoven.
Zij streeft in heilzaam zoet,
Tot streling van ’t gemoed,
Den honig ver te boven.

6. Dus krijg ik van mijn plicht,
O God, een klaar bericht.
Wat is ’t vooruitzicht schoon:
Hij, die op U vertrouwt,
Uw wetten onderhoudt,
Vindt daarin groten loon.
Maar, HEER’, wie is de man,
Die op ’t nauwkeurigst kan,
Zijn dwalingen doorgronden?
O bron van ’t hoogste goed,
Was, reinig mijn gemoed,
Van mijn verborgen zonden.

7. Weerhoud, o HEER’, Uw knecht,
Dat hij zijn hart niet hecht,
Aan dwaze hovaardij,
Heerst die in mij niet meer,
Dan leef ik tot Uw eer,
Van grote zonden vrij,
Laat U mijn tong en mond,
En ’s harten diepsten grond,
Toch welbehaag’lijk wezen!
O HEER’, die mij verblijdt,
Mijn rots en losser zijt,
Dan heb ik niets te vrezen!

1. Dat op uw klacht de hemel scheure;
Dat zich de HEER’ ontdekk’!
De God van vader Jakob beure
U in een hoog vertrek.
Hij doe in gunstrijk welbehagen,
Uit Sions tempelzalen,
Om u te helpen en te schragen,
Zijn zegen nederdalen.

2. Hij will’ uw offerspijz’ gedenken;
De hemelvlam verteer’,
Wat g’op het brandaltaar zult schenken,
Tot ’s Allerhoogsten eer.
Hij geev’ u, naar uw wens, t’ontvangen,
Geluk in al uw daden,
Zijn gunst bestier’ naar uw verlangen
Al wat gij moogt beraden.

3. Dan zal ’t gejuich ten hemel dringen,
Dan zullen wij Gods eer,
Bij opgestoken vaandels, zingen.
Uw wens vervull’ de HEER’,
’k Weet nu, dat Gods gezalfden Koning
Geen heilgoed zal ontbreken,
Want God zal, uit Zijn hemelwoning
Hem sterken op zijn smeken.

4. Op wagens, paarden, en op helden,
Zij onze vijand stout;
Wij zullen d’eer en grootheid melden
Van God, die ons behoudt!
Zij zijn gekromd, ter neer gestoten,
Van moed beroofd en krachten;
Maar wij, wij hebben ’t heil genoten,
Waarop ons God deed wachten.

5. Behoud, o HEER’, wil bijstand zenden,
Verlos, bewaar, verschoon.
Die Koning hoor’, als w’in ellenden
Aanbidden voor Zijn troon.

1. O HEER’, de Koning is verheugd
Om Uw geducht vermogen;
Uw heil zweeft hem voor d’ogen,
En met wat blijde zielevreugd
Zal hij, door al Uw daân.
Verrukt, ten reie gaan!

2. Wat hij U smeekt, uit ’s harten grond
En al zijn rein verlangen,
Hebt Gij hem doen ontvangen.
Ook hebt Gij d’uitspraak van zijn mond,
Al wat hij heeft begeerd;
Geweigerd, noch geweerd.

3. Gij, die hem gunstig hebt gered,
Zijt hem met volle stromen
Van zegen voorgekomen.
Ook hebt Gij hem op ’t hoofd gezet,
Hem, die op U betrouwt,
Een kroon van ’t fijnste goud.

4. Hij heeft, O God, van U begeerd
Het onvergank’lijk leven;
Gij hebt het hem gegeven.
Zo zijn de dagen hem vermeerd,
Zo leeft de Vorst altoos,
Zo leeft hij eindeloos.

5. Hoe groot en schitt’rend is zijn eer,
Door ’t heil, aan hem bewezen!
Hoe is zijn roem gerezen!
O alvermogend, Opperheer,
Wat glans, wat majesteit.
Hebt Gij dien Vorst bereid!

6. Gewis, Gij zult, all’ eeuwen door
Hem met Uw gunst verzellen,
En tot een zegen stellen.
Ja, Gij geleidt hem op het spoor
Der vreugde, bij het licht
Van ’t Godd’lijk aangezicht.

7. De Koning rust op Uwe trouw,
O eeuwig Opperwezen.
Uw goedheid, nooit volprezen,
Duldt niet, dat hij ooit wanklen zou.
Neen, d’Allerhoogste zal
Hem hoeden voor den val.

8. Uw sterke hand zal onverwacht
Al Uwe haters vinden.
Uw wraak zal hen verslinden.
Uw rechterhand zal eens met kracht,
Vernielen en verslaan
Hen, die Uw rijk weerstaan.

9. Dan doet Uw toornig aangezicht
Hen, als een oven roken,
Door ’t heetste vuur ontstoken.
Dan wordt in ’s HEEREN strafgericht,
De gloed, die hen verteert,
Met vlam op vlam vermeerd.

10. De vruchten van hun huw’lijksbed
Zult Gij van d’aard verderven,
En doen door rampen sterven.
Totdat men, waar men zoek’ of lett’,
Geen nakroost meer bespeurt,
Dat hunnen dood betreurt.

11. Want tegen U heeft dit geslacht
Een godd’loos kwaad besloten
En met zijn bondgenoten,
Een schandelijke daad bedacht,
Doch al dat listig woên,
Zal leed noch hinder doen.

12. Want Uw alziend en toornig oog
Zal hen ten doelwit zetten.
Gij zult Uw pijlen wetten,
En doen ze, van Uw stalen boog,
Tot hun verderf gericht;
Hun vliegen in ’t gezicht.

13. Verhoog, o HEER’, Uw naam en kracht;
Zo zal ons vrolijk zingen
Door lucht en wolken dringen.
Zo wordt Uw heerschappij en macht
Door ons, nog eeuwen lang,
Geloofd met psalmgezang.

1. Mijn God, mijn God, waarom verlaat Gij mij,
En redt mij niet, terwijl ik zwoeg en strij’,
En brullend klaag in d’angsten die ik lij’?
Dus fel geslagen?
’t Zij ik, mijn God, bij dag moog’ bitter klagen.
Gij antwoordt niet; ’t Zij ik des nachts moog’ kermen.
Ik heb geen rust, ook vind ik geen ontfermen,
In mijn verdriet.

2. ’k Erken nochtans, Gij, Gij zijt heilig, HEER’,
En hebt Uw huis, den zetel Uwer eer.
Bij Isrel, daar Uw lof klinkt keer op keer,
In gunst doen bouwen.
Op U stond vast der vaderen betrouwen:
Gij zaagt hen aan, Gij hebt, wanneer z’in noden
Tot U om hulp, vertrouwend, zijn gevloden,
Hen bijgestaan.

3. U smeekten zij, van mensenhulp ontbloot,
En zijn gered; zij hebben in hun nood
Op U vertrouwd, van schaamte nimmer rood,
Na hun gebeden.
Maar ik, ik ben een worm, van elk vertreden;
Een worm, geen man; Een spot en smaad van mensen;
Wien ’t boze volk, naar zijn baldadig wensen,
Beschimpen kan.

4. Al wie mij ziet, bespot mij, boos te moê.
Men schudt het hoofd, men steekt de lip mij toe,
Daar ik ’t gebed tot God vertrouwend doe,
Moet ik nog horen:
„Dat God, op Wien hij steunt, hem gunstig’ oren
Verleen’, hem redd’; Dat die nu hulp doe komen
En hem, in wien Hij heeft Zijn lust genomen,
In ruimte zet’.”

5. Gij immers, HEER’, Gij zijt het, door Wiens macht
Ik uit den buik weleer ben voortgebracht.
Aan ’s moeders borst vertrouwd’ ik op Uw kracht
Van ganser harte.
Zij wierp mij reeds op U, in barenssmarte
Gans onbevreesd; ’k Mocht nauw’lijks ’t licht aanschouwen,
Of Gij, Gij zijt, o grond van mijn vertrouwen,
Mijn God geweest.

6. Wees dan mijn hulp; houd U niet ver van mij;
Mij prangt de nood, benauwdheid is nabij;
’k Heb buiten U, daar ik zo bitter lij’,
Geen hulp te wachten.
Een stierenheir uit Bazan, sterk van krachten,
En fel verwoed, Omringt m’aan alle zijden.
Mijn God, hoe zwaar, hoe smart’lijk valt dit lijden
Voor mijn gemoed!

7. Zij rukken aan, met opgesperden mond,
Gelijk een leeuw, al brullend in het rond.
Ik vloei daarheen als waat’ren op den grond,
Die zich verspreiden.
Mijn beend’ren zijn in mij vaneen gescheiden,
O dood’lijk uur, Wat hitte doet mij branden!
Mijn hart is week, en smelt in d’ingewanden,
Als was voor ’t vuur.

8. Mijn kracht is, als een scherf, van sap beroofd.
Mijn tong kleeft in mijn mond, door dorst gekloofd.
Gij zult eerlang mij, door den dood, het hoofd
In ’t stof doen bukken.
Want van rondom zie ’k honden samenrukken;
Een muitgespan Heeft mij ter prooi verkoren,
Mijn handen en mijn voeten doen doorboren,
Zo fel het kan.

9. Mijn beend’ren kan ik tellen, één voor één.
Hun boos gezicht beschouwt dit wel tevreên.
Z’ontzien zich niet, om met mijn tegenheên,
Hun geest te strelen,
En onder zich mijn kleed’ren te verdelen;
Verhard in ’t kwaad, Kan hun geen spel verdrieten.
Zij werpen ’t lot, wat ieder zal genieten
Van mijn gewaad.

10. Maar Gij, o HEER’, tot Wien mijn ziel zich keert,
Sta niet van ver; mijn God, die ’t al regeert.
Ai, haast U toch ter hulp; ik word verteerd
Door al d’ellenden.
Red mijne ziel van ’t zwaard dier boze benden,
Die schrikk’lijk woên; Ai, red haar uit hun handen,
Daar z’eenzaam ducht ’t geweld des honds, wiens tanden
Haar sidd’ren doen.

11. Verlos mij van den leeuw, die woedt en tiert.
Verhoor mij, HEER’, en red mij van ’t gediert’,
Dat, sterk van hoorn, rondom mij henen zwiert;
Mij staat naar ’t leven,
Dan word Uw Naam door mij met roem verheven;
’k Zal Uwen lof Mijn broederen vertellen.
’k Heb, in Uw huis bij al mijn metgezellen,
Dan prijzensstof.

12. Gij, die God vreest, gij allen prijst den HEER’;
Dat Jakobs zaad Zijn groten Naam vereer’;
Ontzie Hem toch, o Israël, en leer
Vertrouwend wachten.
Wie mij veracht’, God wou mij niet verachten,
Noch oor noch oog Van mijn verdrukking wenden;
Maar heeft verhoord, wanneer ik uit d’ellenden
Riep naar omhoog.

13. Ik loof eerlang U in een grote schaar,
En, wat ik U beloofd’ in ’t heetst gevaar,
Betaal ik, op het heilig dankaltaar,
Bij die U vrezen,
’t Zachtmoedig volk zal rijk verzadigd wezen,
Ten dis geleid, Wie God zoekt, zal Hem prijzen.
Zo leev’ Uw hart, door ’s hemels gunstbewijzen,
In eeuwigheid.

14. Eerlang gedenkt hieraan het wereldrond;
Haast wendt het zich tot God met hart en mond;
En, waar men ooit de wildste volken vond,
Zal God ontvangen
Aanbidding, eer en dankb’re lofgezangen,
Want Hij regeert, En zal Zijn almacht tonen;
Hij heerst, zover de blindste heid’nen wonen,
Tot Hem bekeerd.

15. Wie vet is, eet, en knielt voor Isrels HEER’;
Wie ’t stof bewoont, bukt mede voor Hem neer;
En wie zijn ziel bij ’t leven nu niet meer
Heeft kunnen houden.
Het vrome zaad van die op God betrouwden
Zal, door Zijn kracht, Hem dienen, voor Hem leven.
Het zal den HEER’ eens worden aangeschreven,
In ’t nageslacht.

16. Zij komen aan, door Godd’lijk licht geleid,
Om ’t nakroost, dat den HEER’ wordt toebereid,
Te melden ’t heil van Zijn gerechtigheid
En grote daden.

1. De God des heils wil mij ten Herder wezen.
’k Heb geen gebrek, ’k heb geen gevaar te vrezen.
Hij zal mij zacht, in liefelijke weiden,
Aan d’oevers van zeer stille waat’ren leiden.
Hij sterkt mijn ziel; richt, om Zijn Naam, mijn treden
In ’t effen spoor van Zijn gerechtigheden.

2. Ik vrees niet, neen, schoon ik door duist’re dalen,
In doodsgevaar bekommerd om moest dwalen.
Gij blijft mij bij in alle tegenspoeden;
Uw stok en staf zal mij altoos behoeden.
Gij troost mijn ziel, en richt, in mededogen,
De tafel aan, voor mijner haat’ren ogen.

3. Gij zalft mijn hoofd, Gij doet mijn blijdschap groeien,
En van Uw heil mijn beker overvloeien,
Het zalig goed, mij door Uw gunst gegeven,
Verlaat mij niet, maar volgt mij al mijn leven.
Zodat ik in het heilig huis des HEEREN,
Een lange reeks van dagen, blijf verkeren.

1. Al d’aard’ en alles wat zij geeft,
Met al wat zich beweegt en leeft,
Zijn ’t wettig eigendom des HEEREN.
Hij heeft z’, in haren ochtendstond,
Op ongemeten zeên gegrond,
Doorsneden met rivier en meren.

2. Wie klimt den berg des HEEREN op?
Wie zal dien Godgewijden top,
Voor ’t oog van Sions God, betreden?
De man, die, rein van hart en hand,
Zich niet aan ijdelheid verpandt,
En geen bedrog pleegt in zijn eden.

3. Die zal, door ’s HEEREN gunst geleid,
En zegen en gerechtigheid
Van God, den God zijns heils ontvangen.
Dit ’s Jakob, dit is ’t vroom geslacht,
Dat naar God vraagt, Zijn wet betracht
En zoekt Zijn aanschijn met verlangen.

4. Verhoogt, o poorten, nu den boog!
Rijst, eeuwge deuren, rijst omhoog!
Opdat de Koning in moog’ rijden.
Wie is die Vorst, zo groot in eer?
’t Is God, d’almachtig, Opperheer.
’t Is God, geweldig in het strijden.

5. Verhoogt, o poorten, nu den boog!
Rijst, eeuwge deuren, rijst omhoog!
Opdat g’uw Koning moogt ontvangen.
Wie is die Vorst, zo groot in kracht?
’t Is ’t Hoofd van ’s hemels legermacht;
Hem eren wij met lofgezangen.

1. ’k Hef mijn ziel, o God der goden,
Tot U op, Gij zijt mijn God.
’k Heb op U vertrouwd in noden,
Weer van mij toch schaamt’ en spot.
Dat mijn vijand nooit van vreugd
Om mij opspring’; Die U wachten,
Dekt nooit schaamt’; maar die de deugd,
Zonder oorzaak, stout verachten.

2. HEER’, ai, maak mij Uwe wegen,
Door Uw woord en Geest bekend;
Leer mij, hoe die zijn gelegen,
En waarheen G’Uw treden wendt,
Leid mij in Uw waarheid, leer
IJv’rig mij Uw wet betrachten.
Want Gij zijt mijn heil, o HEER’,
’k Blijf U al den dag verwachten.

3. Denk aan ’t vaderlijk meêdogen,
HEER’, waarop ik biddend pleit:
Milde handen, vriend’lijk’ ogen,
Zijn bij U van eeuwigheid,
Sla de zonden nimmer gâ,
Die mijn jonkheid heeft bedreven.
Denk aan mij toch in genâ,
Om Uw goedheid eer te geven.

4. ’s HEEREN goedheid kent geen palen.
God is recht, dus zal Hij door
Onderwijzing hen, die dwalen,
Brengen in het rechte spoor.
Hij zal leiden ’t zacht gemoed
In het effen recht des HEEREN.
Wie Hem need’rig valt te voet,
Zal van Hem zijn wegen leren.

5. Lout’re goedheid, liefdekoorden,
Waarheid zijn des HEEREN paân
Hun, die Zijn verbond en woorden,
Als hun schatten, gadeslaan,
Wil mij, Uwen Naam ter eer,
Al mijn euveldaân vergeven!
Ik heb tegen U, o HEER’,
Zwaar en menigmaal misdreven.

6. Wie heeft lust den HEER’ te vrezen,
’t Allerhoogst en eeuwig goed?
God zal Zelf zijn leidsman wezen,
Leren, hoe hij wand’len moet.
’t Goed, dat nimmermeer vergaat,
Zal hij ongestoord verwerven,
En zijn Godgeheiligd zaad
Zal ’t gezegend aardrijk erven.

7. Gods verborgen omgang vinden
Zielen, waar Zijn vrees in woont.
’t Heilgeheim wordt aan Zijn vrinden,
Naar Zijn vreêverbond, getoond.
d’Ogen houdt mijn stil gemoed
Opwaarts, om op God te letten:
Hij, die trouw is, zal mijn voet,
Voeren uit der bozen netten.

8. Zie op mij in gunst van boven,
Wees mij toch genadig, HEER’,
Eenzaam ben ik en verschoven;
Ja, d’ellende drukt mij neer.
’k Roep U aan in angst en smart;
Duizend zorgen, duizend doden,
Kwellen mijn angstvallig hart.
Voer mij uit mijn angst en noden.

9. Sla op mijn ellenden d’ogen,
Zie mijn moeite, mijn verdriet;
Neem mijn zonden, uit meêdogen.
Gunstig weg, gedenk die niet,
Zie mijn haters, daar ’t getal
Vast vermeêrt van die mij vloeken,
En die rusteloos mijn val,
Heet en wrevelmoedig zoeken.

10. Hoed mijn ziel, en red z’uit noden,
Maak mij niet beschaamd, o HEER’;
Want ik kom tot U gevloden.
Laat d’oprechtheid meer en meer,
Met de vroomheid, mij behoen.
’k Wacht op U in mijn ellenden,
Laat Uw hand, in tegenspoen,
Israël verlossing zenden.

1. O HEER’, doe Gij mij recht.
Ik wandel als Uw knecht,
En vind mijn lust in Uw gebod,
Ik blijf op U betrouwen;
Op U, mijn rotssteen, bouwen.
Ik zal niet wanklen, grote God.

2. Beproef vrij, van omhoog,
Mijn hart, dat voor Uw oog;
Alwetende, steeds open lag.
Doorzoek mij, toets mijn gangen.
Doorgrond al mijn verlangen,
En stel mijn oogmerk in den dag.

3. Uw goedertierenheid,
Die zich alom verspreidt,
Is t’allen tijd’, voor mijn gezicht.
Ik houd oprecht van handel,
Daar ’k in Uw waarheid wandel,
Mijn schreden naar Uw wet gericht.

4. Hij, die vol ijdelheid,
Een spoorloos leven leidt,
Wordt met mijn vriendschap niet vereerd;
En huich’laars, die hun vlekken,
Schijnheilig’lijk bedekken,
Zijn van mijn omgang ver geweerd.

5. Mijn hart verfoeit en haat
De werkers van het kwaad,
Bij wie ik mijnen voet niet zet,
Ik zit bij geen godd’lozen!
’k Ontwijk de plaats der bozen,
Zo word ik niet door hen besmet.

6. Ik was, aan U verpand,
In onschuld mijne hand,
Mijn hart springt in mij op, o HEER’,
Wanneer ik, met Uw scharen,
Verschijn voor Uw altaren,
En U met offergaven eer.

7. Daar wordt Uw lof verbreid,
O Oppermajesteit,
Door mij, die U bemin en acht.
Daar zal mijn stem U prijzen,
Voor al de gunstbewijzen,
Voor al de wond’ren Uwer macht.

8. Wat blijdschap smaakt mijn ziel,
Wanneer ik voor U kniel,
In ’t huis, dat Gij U hebt gesticht!
Hoe lief heb ik Uw woning,
De tent, o Hemelkoning,
Die G’, U ter eer, hebt opgericht!

9. Wanneer G’Uw arm verheft,
Den snoden zondaar treft;
Wees Gij dan, HEER’, mijn toeverlaat.
Doe mij met hem niet sneven;
O neen, behoed mijn leven,
Als Gij den man des bloeds verslaat.

10. Doe mij niet mee vergaan
Met hen, die U weerstaan;
Wier hart steeds schand’lijk misdrijf kweekt;
Die trouw en plicht verachten,
En ’t recht om goud verkrachten,
Als d’onschuld om bescherming smeekt.

11. Maar ik, ik ben oprecht;
Verlos dan Uwen knecht,
Van ’t ongeval, dat hem genaakt,
Wil mij in gunst gedenken,
Mij Uw genade schenken.
Zo wordt door U mijn heil volmaakt.

12. Nu stap ik rustig aan;
’k Betreed een effen baan:
Mijn God verhoort nu mijn gebed,
’k Zal Hem, met blijde klanken,
In Zijn vergaadring danken,
Wanneer Zijn gunst mij heeft gered.

1. God is mijn licht, mijn heil, wien zou ik vrezen?
Hij is de HEER’, die hulp verschaft in nood.
Mijn levenskracht; ’k heb niet vervaard te wezen.
Hij is ’t, die mij beveiligt voor den dood.
Wanneer de macht der bozen sloeg aan ’t woên,
En aanrukt om zich met mijn vlees te voên.
Stiet zelf dit rot, dat mij benauwt en haat,
Den voet en viel, omdat het God verlaat.

2. Al zie ik zelfs een leger mij omringen,
Nog vrees ik niet, ’k verlaat mij op den HEER’!
Al wil men mij door enen oorlog dwingen,
’k Leg mij gerust hierop vertrouwend naar.
Deez’ ene zaak heb ik begeerd van God,
Daar zoek ik naar, dit zij mijn zalig lot:
Dat ik, zo lang mij ’t levenslicht bescheen,
In ’s HEEREN huis mocht wonen hier beneen.

3. Och, mocht ik in die heilige gebouwen,
De vrije gunst, die eeuwig Hem bewoog;
Zijn lieflijkheid en schonen dienst aanschouwen!
Hier weidt mijn oog met een verwondrend oog.
Want God zal mij, opdat Hij mij beschutt’,
In ramp en nood versteken in Zijn hut;
Mij bergen in ’t verborgen van Zijn tent
en op een rots verhogen uit d’ellend’.

4. God zal mijn hoofd nu boven ’s vijands benden
Verhogen: dies wil ik, met blij geschal,
In Zijne tent het offer opwaarts zenden,
Daar psalm en lied Zijn lof vermelden zal.
Verhoor, o HEER’, toon mij een gunstig oog;
Ik zal mijn stem verheffen naar omhoog:
Verhoor mij toch, bewijs mij Uw genâ,
En antwoord mij, die voor Uw aanzicht sta.

5. Mijn hart zegt mij, o HEER’, van Uwentwegen:
„Zoek door gebeên met ernst mijn aangezicht!”
Dat wil, dat zal ik doen; ik zoek den zegen
Alleen bij U, o bron van troost en licht!
Verberg toch niet Uw oog van mij, o HEER’
Ik ben Uw knecht, zie niet in toorne neer.
Gij waart mijn hulp in al mijn zielsverdriet.
O God mijns heils, begeef, verlaat mij niet.

6. Want, schoon ik zelfs van vader en van moeder
Verlaten ben, de HEER’ is goed en groot;
Hij is en blijft mijn Vader en Behoeder,
Leer mij, o God, Uw weg in allen nood!
Bestuur, om mijns verspieders wil, mijn voet
Op ’t effen pad, dat ’s vijands euvelmoed,
Mij nimmer treff’; vervoerd door list en dwang,
Getuigt men vals tot mijnen ondergang.

7. Zo ik niet had geloofd, dat in dit leven
Mijn ziel Gods gunst en hulp genieten zou,
Mijn God, waar was mijn hoop, mijn moed, gebleven?
Ik was vergaan in al mijn smart en rouw.
Wacht op den HEER’, godvruchte schaar, houd moed!
Hij is getrouw, de bron van alle goed.
Zo daalt Zijn kracht op u in zwakheid neer.
Wacht dan, ja wacht, verlaat u op den HEER’.

1. Ik roep tot U, o eeuwig Wezen!
Mijn rotssteen, nooit naar eis volprezen.
Wend niet, als doof, van mij Uw oren!
Zwijg niet; laat mij Uw antwoord horen.
Opdat ik niet gerekend word’,
Met die in ’t graf zijn neergestort.

2. Hoor naar mijn stem en kermend smeken,
Als ik mijn handen op zal steken,
Naar d’aanspraakplaats, uw heilge woning.
Trek mij niet weg, o Opperkoning,
Met hen, wier argelistigheid,
In schijn van vrede, kwaad bereidt.

3. Doe ’t kwade, bij hen ondernomen,
Op hen, naar hun verdiensten, komen.
Geef hun, opdat z’Uw hoogheid merken,
Naar hun verkeerd’ en boze werken.
Dat Uw gestrenge geselroê
Hun, naar het recht, vergelding doe.

4. Omdat zij nooit naar ’t werk des HEEREN,
Oplettend hart of ogen keren;
Maar onbedacht en stout versmaden,
Het oogwit Zijner grote daden,
Zal Hij hen doen te gronde gaan.
Ontbloot van hulp om op te staan.

5. Geloofd zij God, wiens open oren,
Mijn smeekstem gunstig wilden horen.
Hij is mijn sterkt’ en schild in ’t strijden,
’k Vertrouwd’ op Hem, Hij hielp m’uit lijden;
Dies springt mijn hart van juichensstof,
En zingt des Allerhoogsten lof.

6. God geeft Zijn gunstvolk moed en krachten,
Hij zal, in weerwil aller machten,
Zijn Rijksgezalfde staag behoeden,
Red, HEER’, Uw Isrel uit al ’t woeden.
Geef zegen aan Uw erv’, en weid
Uw volk, verhef z’in eeuwigheid.

1. Aardse machten, looft den HEER’!
Geeft den HEERE sterkt’ en eer.
Dat de lof van ’s Hoogsten Naam,
Aller groten roem beschaam’.
Vorsten, ’t voegt u, Hem, in ’t midden;
Van Zijn heiligdom t’aanbidden,
’t Voegt u, met de Godgetrouwen,
’s HEEREN heerlijkheid t’ontvouwen.

2. ’s HEEREN stem, op ’t hoogst geducht,
Rolt en klatert door de lucht.
Berst, met vreselijk geluid,
Op de grote waat’ren uit.
Klinkt, met nadruk en vermogen,
Heerlijk uit de hemelbogen.
’t Schepsel beeft en staat verwonderd,
Als de God der ere dondert.

3. ’s HEEREN wonderstem verbreekt,
Als Zijn grimmigheid ontsteekt,
’t Ceed’renbos van Libanon,
Schudt den hogen Sirion.
Ceed’ren, uit den grond gewrongen,
Hupp’len als der rund’ren jongen,
Bergen voelen sidderingen,
Daar z’als wilde stieren springen.

4. ’s HEEREN stem verbaast natuur,
Houwt uit bergen vlammend vuur.
Schiet van ’t zwerk den bliksem neer.
Kades beeft voor ’t buldrend weer.
Woestenijen slaan aan ’t zuchten.
Hinden krijgen, onder ’t vluchten,
Barenswee; door vrees gedrongen,
Werpen z’, in dien nood, haar jongen.

5. ’s HEEREN stem ontbloot het woud;
Maar hij, die op God vertrouwt,
Buigt zich veilig, Hem ter eer,
Juichend in Zijn tempel neer.
’t Is de HEER’, Wiens wenk de stromen
In hun woede kon betomen;
Die, in macht nooit af te meten,
Eeuwig is ten troon gezeten.

6. Looft den HEER’, die wond’ren werkt;
Israël, Zijn volk, versterkt.
Hem, die Jakobs heilig kroost
Zeegnen zal met vreed’ en troost.

1. Ik zal met hart en mond, o HEER’,
Uw Naam verhogen en Uw eer,
Dewijl Gij mij Uw bijstand boodt,
Mij optrokt uit den diepsten nood;
Zodat de vijand in mijn lijden
Zich over mij niet mocht verblijden.

2. Mijn God, Gij hebt mij, op mijn klacht,
Genezen, en mijn smart verzacht!
Gij hebt mijn ziel, door angst beroerd,
Als uit het graf weer opgevoerd.
Gij hebt het leven mij geschonken;
Ik ben niet in den kuil gezonken.

3. Psalmzingt, Gods gunstgenoten, geeft,
Geeft lof den HEER’, die eeuwig leeft:
Zijn vlekkeloze heiligheid
Zij ter gedachtenis verbreid.
Een ogenblik moog’ ons doen beven,
Zijn gunst verduurt een eeuwig leven.

4. Perst eens de bitt’re tegenspoed
Des avonds het benauwd gemoed,
Tot naar gejammer en geklag,
Nauw rijst des morgens vroeg de dag,
Of God verleent, in plaats van lijden,
Weer stof tot juichen en verblijden.

5. Ik sprak, door mijn geluk misleid:
„Ik wankel niet in eeuwigheid”.
Want Gij hadt mijnen berg, o HEER’,
Door Uwe gunst, Uw Naam ter eer,
Zo vast gezet, alsof gevaren
En rampen nu verdwenen waren.

6. Maar, toen G’U slechts een ogenblik
Verbergdet, trof mij vrees en schrik.
Dies riep ik om Uw heilgenot;
Ik smeekt’ en zeid’: „O grote God,
Wat winst is uit mijn bloed te halen?
Waartoe zou ik ten grave dalen?

7. Zou in den kuil ’t ontzielde stof,
Den mond ontsluiten tot Uw lof;
En van Uw redding zingen? Zou
Het daar verkondigen Uw trouw?
Hoor mij, o HEER’, help mij genadig.
Bekroon mij met Uw gunst gestadig”.

8. Gij hebt mijn weeklacht en geschrei
Veranderd in een blijden rei;
Mijn zak ontbonden, en mij weer
Met vreugd omgord; opdat mijn eer
Niet zwijg’; Zo klimt Uw lof naar boven.
Mijn God, U zal ik eeuwig loven.

1. Op U betrouw ik, HEER’ der heren,
Op U, gelijk ’t betaamt.
Ai, laat mij nooit beschaamd,
Van Uwen troon teruggekeren.
Help mij, op mijn gebeden,
Door Uw gerechtigheden.

2. Och, neig tot mij Uw gunstig’ oren,
Schiet haastig toe; dat mij
Uw Naam een rotssteen zij;
Een huis, een welgesterkte toren,
Die, op een klip verheven,
Mij veiligheid kan geven.

3. Gij zijt alleen – wat zou ik vrezen –
Mijn rots, mijn burcht, o HEER’.
Ja, Uwen Naam ter eer,
Zult Gij mij tot een Herder wezen,
Mijn Helper, scheur de netten,
Die z’in ’t verborgen zetten.

4. ’k Beveel mijn geest in Uwe handen;
Gij, God der waarheid, Gij,
O HEER’, verlostet mij.
Ik haat hen, die het reukwerk branden
Ter eer van valse goden;
Op U steun ik in noden.

5. ’k Zal in Uw goedheid mij verblijden!
Gij hebt mij aangezien,
En hulpe willen biên,
In mijn verdrukking en mijn lijden;
Toen, in mijn zielsellende,
Uw aangezicht mij kende.

6. Ook hebt Ge mij niet weggestoten,
Noch mij, van allen kant,
Benauwd door ’s vijands hand;
Neen, ’k heb Uw trouwe hulp genoten.
Gij deedt met vaste schreden,
Mij in de ruimte treden.

7. Bewijs, o HEER’, Uw mededogen,
Verhoed mijn ondergang:
Ik ben beklemd en bang.
Het zwaar verdriet doorknaagt mijn ogen.
Het doet mijn ziel bezwijken,
En ’s lichaams krachten wijken.

8. De bitt’re smart verteert mijn leven:
Mijn tijd wordt dag aan dag,
Versleten in geklag.
Ik voel mijn krachten mij begeven;
Door zonden, die met plagen
Mijn beend’ren fel doorknagen.

9. Mijn weêrpartijders, zeer te duchten,
Verwekken mij elks haat
En mijner buren smaad.
’k Ben tot een schrik; mijn vrienden vluchten;
Daar z’om mijn blaam en lijden,
Mij op de straten mijden.

10. Ik ben als dood in ’t hart vergeten,
En word niet meer geschat,
Dan een verdorven vat.
’k Hoor hoeveel kwaads mij wordt verweten;
Waar zou ik veilig wezen?
’k Heb van rondom te vrezen.

11. Terwijl zij samen zich verbinden,
Besluiten zij mijn dood.
Maar, HEER’, ’k betrouw in nood
Op U; dit doet mij sterkte vinden
’k Mag met gelovig roemen,
U mijn Verbondsgod noemen.

12. In Uwe hand zijn mijne tijden;
’k Verlaat mij in mijn leed,
Op U alleen, Die weet
De maat en ’t einde van mijn lijden.
Red mij van wie verbolgen
Ter dood toe mij vervolgen!

13. Laat over mij Uw aanschijn lichten;
Zie op Uw dienstknecht neer,
Verlos mij toch, o HEER’.
Doe mij nooit voor mijn haat’ren zwichten.
Beschaam niet, laat niet zuchten,
Dien Gij tot U ziet vluchten.

14. Beschaam, verschrik de goddelozen,
Verstom hen in den dood.
Och, of Uw almacht sloot;
De valse lippen van die bozen,
Die, stout en trots, verachten,
Hen, die Uw wet betrachten.

15. Hoe groot is ’t goed, dat Gij zult geven
Hem, wiens oprechte geest
Op U betrouwt, U vreest!
Hoe groot is ’t heil, dat G’in dit leven,
Ver boven beed’ en wensen,
Reeds wrocht voor ’t oog der mensen!

16. Gij zult uw volk een schuilplaats wezen;
Gij bergt hen in het licht,
Van ’t Godd’lijk aangezicht,
Daar zij geen leed van trotsen vrezen:
Een hut, waarin zij ’t woelen,
Den twist der tong niet voelen.

17. Geloofd zij God, Die Zijn genade
Aan mij heeft groot gemaakt,
Die voor mijn welstand waakt!
Zijn oog slaat mij in liefde gade,
Hij wil mij heil bereiden,
Mij in een vesting leiden.

18. Ik heb, te moed’loos neergebogen
En door de vrees gejaagd,
Weleer te ras geklaagd:
„’k Ben afgesneên van voor Uw ogen”.
Dan nog woudt G’U ontfermen,
Toen Gij mij hoordet kermen.

19. Bemint den HEER’, Gods gunstgenoten,
Den HEER’, Die vromen hoedt
En straft het trots gemoed.
Zijt sterk, Hij zal u niet verstoten;
Hun geeft Hij moed en krachten,
Die hopend op Hem wachten.

1. Welzalig hij, wiens zonden zijn vergeven,
Die van de straf voor eeuwig is ontheven,
Wiens wanbedrijf, waardoor hij was bevlekt,
Voor ’t heilig oog des HEEREN is bedekt.
Welzalig is de mens, wien ’t mag gebeuren,
Dat God naar recht hem niet wil schuldig keuren,
En die in ’t vroom en ongeveinsd gemoed;
Geen snood bedrog maar blank’ oprechtheid voedt.

2. Toen ’k zweeg en U mijn ongerechtigheden,
Weerhouden door de vrees, niet heb beleden,
Verouderden mijn beend’ren door geklag,
In mijn gebrul en angst den gansen dag.
Want, HEER’, Uw hand die mij bezocht met plagen,
Deed dag en nacht mij zware smarten dragen.
Mijn levenssap droogd’ uit van uur tot uur,
Gelijk het land door zomerzonnevuur.

3. ’k Bekend’, o HEER’, aan U oprecht mijn zonden,
’k Verborg geen kwaad, dat in mij werd gevonden.
Maar ik beleed na ernstig overleg,
Mijn boze daân: Gij naamt die gunstig weg.
Dies zal tot U een ieder van de vromen,
In vindenstijd met ootmoed smekend komen.
Een zee van ramp moog’ met haar golven slaan,
Hoe hoog zij ga, zij raakt hem zelfs niet aan.

4. Gij zijt mij, HEER’, ter schuilplaats in gevaren;
Gij zult mij voor benauwdheid trouw bewaren.
G’omringt me, daar Gij mij in ruimte stelt,
Met blij gezang, dat mijn verlossing meldt.
Mijn leer zal u, o mens, naar ’t recht doen hand’len,
En wijzen u den weg, dien gij zult wand’len.
Ik zal u trouw verzellen met mijn raad,
Terwijl mijn oog op u gevestigd staat.

5. Wil toch niet stug, gelijk een paard, weerstreven,
Of als een muil, door domheid voortgedreven;
Gebit en toom, door ’s mensen hand bestierd,
Beteug’len ’t woest en redeloos gediert’.
Laat zulk een dwang voor u niet nodig wezen;
Wie God verlaat, heeft smart op smart te vrezen;
Maar wie op Hem vertrouwt, op Hem alleen,
Ziet zich omringd met Zijn weldadigheên.

6. Rechtvaardig volk, verhef uw blijde klanken,
Verheugd in God, naar waarde nooit te danken.
Zingt vrolijk, roemt Zijn deugden t’allen tijd,
Gij, die oprecht van hart en wandel zijt.

1. Zingt vrolijk, heft de stem naar boven,
Rechtvaardigen, verheft den HEER’.
Het past oprechten, God te loven;
Zingt Zijnen groten Naam ter eer.
Prijst Hem in uw psalmen,
Met de schoonste galmen;
Roept Zijn weldaân uit.
Laat de keel zich paren,
Met den klank der snaren;
Looft Hem met de luit.

2. Roemt nu met nieuwe lofgezangen
De nieuwe blijken van Zijn gunst.
Het speeltuig moet dien toon vervangen.
Heft vrolijk aan, wijdt Hem uw kunst.
Alles moet Hem eren,
Want het woord des HEEREN,
’t Richtsnoer Zijner daân,
Is volmaakt rechtvaardig,
Al onz’ achting waardig;
Eeuwig zal ’t bestaan.

3. Hij schept in ’t heilig recht behagen,
Zijn wijsheid is alom verspreid;
Men hoort al ’t wereldrond gewagen
Van Zijne goedertierenheid.
’s HEEREN alvermogen
Bracht de hemelbogen,
Door Zijn woord in ’t licht.
Heeft de flonkervuren,
Die den tijd verduren,
Door Zijn Geest gesticht.

4. Hij doet de grote waat’ren zwellen,
Te zaam vergaad’ren tot een hoop,
En naar den diepen afgrond snellen,
Daar zij beperkt zijn in hun loop.
Laat al d’aard’ Hem vrezen,
Die als ’t Opperwezen,
’t Al heeft voortgebracht.
Laat de wereld schrikken,
Laat z’all’ ogenblikken,
Sidd’ren voor Zijn macht.

5. Geen ding geschiedt er ooit gewisser,
Dan ’t hoog bevel van ’s HEEREN mond:
Zijn Godd’lijk’ almacht spreekt, en ’t is er,
Zijn wil gebiedt, en ’t wordt terstond.
Schoon de heid’nen samen,
List op list beramen;
God verbreekt hun raad.
Schoon de mogendheden
Snood, ontwerpen smeden,
Hij belacht haar haat.

6. Maar d’altoos wijze raad des HEEREN,
Houdt eeuwig stand, heeft altoos kracht.
Niets kan Zijn hoog besluit ooit keren,
’t Blijft van geslachte tot geslacht!
Zalig moet men noemen,
Die hun Maker roemen
Als hun HEER’ en God.
’t Volk, door Hem tevoren
Gunstig uitverkoren
Tot Zijn erv’ en lot.

7. De grote Schepper aller dingen
Ziet, uit het ongenaakbaar licht,
Het gans gedrag der stervelingen:
Niets is bedekt voor Zijn gezicht.
Uit Zijn vaste woning,
Daar Hij heerst als Koning,
Daar Zijn lof, Zijn eer,
Klinkt door al de bogen,
Zien Zijn Godd’lijk’ ogen
Op al ’t mensdom neer.

8. ’t Is God, aan tijd noch plaats verbonden
Wiens toezicht over alles gaat,
Die ’t harte vormt en kan doorgronden,
Die aller werken gadeslaat.
Schilden, bogen, dolken,
Dapp’re oorlogsvolken,
Wijsheid, moed noch kracht,
Kunnen ooit in ’t strijden,
Enig vorst bevrijden,
Zonder ’s HEEREN macht.

9. Het briesend paard moet eind’lijk sneven,
Hoe snel het draav’ in ’t oorlogsveld;
’t Kan niemand d’overwinning geven;
Zijn grote sterkte baat geen held.
Neen, de HEER’ der heren,
Doet ons triomferen;
Hij, geducht in macht,
Slaat elk gunstig gade,
Die op Zijn genade
In benauwheid wacht.

10. Zijn machtig arm beschermt de vromen,
En redt hun zielen van den dood;
Hij zal hen nimmer om doen komen
In duren tijd en hongersnood.
In de grootste smarten,
Blijven onze harten
In den HEER’ gerust;
’k Zal Hem nooit vergeten,
Hem mijn Helper heten,
Al mijn hoop en lust.

11. Laat ons alom Zijn lof ontvouwen:
In Hem verblijdt zich ons gemoed,
Omdat wij op Zijn Naam vertrouwen,
Dien Naam, zo heilig, groot en goed.
Goedertieren Vader,
Milde zegenader,
Stel Uw vriend’lijk hart,
Op Wiens gunst wij hopen,
Eeuwig voor ons open;
Weer steeds alle smart.

1. Ik loof den HEER’, mijn God,
Mijn zang klimm’ op naar ’t hemelhof;
Mijn mond zing’ eeuwig tot Zijn lof,
Om mijn gelukkig lot.
Mijn ziel, loof d’Opperheer;
’t Zachtmoedig volk zal ’t straks verstaan,
Door vreugd met u zijn aangedaan
En juichen tot Zijn eer.

2. Komt, maakt God met mij groot,
Verbreidt, verhoogt, met hart en stem,
Den nooit volprezen Naam van Hem,
Die ons behoedt in nood.
Ik zocht in mijn gebed
Den HEER’, ootmoedig met geween.
Hij heeft mij in angstvalligheên,
Geantwoord, mij gered.

3. Zij sloegen ’t oog op God;
Zij liepen als een stroom Hem aan.
Hij liet hen nimmer schaamrood staan,
En wendde straks hun lot.
Hij, die door smart op smart,
Gedrukt werd, zond tot God zijn beê.
Terstond verdween ’t ondraag’lijk wee,
Uit zijn benepen hart.

4. Des HEEREN engel schaart
Een onverwinb’re hemelwacht,
Rondom hem, die Gods wil betracht.
Dus is hij wel bewaard.
Komt, smaakt nu en beschouwt
De goedheid van d’Alzegenaar.
Welzalig hij, die in gevaar,
Alleen op Hem betrouwt.

5. Vreest, vreest Hem t’allen tijd’,
Gij, heiligen, daar g’ondervindt,
Dat hij, die God vreest en bemint,
Gebrek noch schade lijdt.
In honger komt noch moed,
Noch kracht den jongen leeuw te baat,
Maar die den HEER’ zoekt vroeg en laat,
Mist nimmer ’t nodig goed.

6. Komt, kind’ren, hoort naar mij,
Neem mijn’ getrouwen raad in acht.
Ik leer, opdat g’uw plicht betracht,
Wat ’s HEEREN vreze zij.
Hebt gij in ’t leven lust
In dagen, waar men ’t goed’ in ziet,
Waarin men vrij is van verdriet,
Waar niets ons heil ontrust?

7. Houdt dan uw tong in toom.
Dat zij nooit schand’lijk spreek’ of smaal’;
Dat nooit bedrog of logentaal
Op uwe lippen koom’.
Betreedt het rechte spoor;
Veracht het kwaad; jaagt naar den vreê.
God ziet de vromen, en hun beê
Geeft Hij altoos gehoor.

8. God slaat een gram gezicht
Op bozen, die Hem tegenstaan.
Hij doet hun naam met hen vergaan
Door ’t hoogste strafgericht.
Maar Hij ziet gunstig neer
Op hem, die naar Zijn wetten leeft:
God is het, Die hem uitkomst geeft,
Zijn groten Naam ter eer.

9. God is ’t verbroken hart,
’t Verbrijzeld en bedrukt gemoed,
Te allen tijd’ nabij en goed,
In tegenheid en smart.
Veel wederwaardigheên,
Veel rampen zijn des vromen lot;
Maar uit die alle redt hem God:
Hij is zijn heil alleen.

10. God zorgt, als ’t leed genaakt,
Dat hij niet gans ternederstort’;
Dat hem geen beên gebroken word’;
’t Is God, die hem bewaakt.
De snode boosheid baart
Den goddeloze vloek en dood;
Daar hij, die d’onschuld stout verstoot,
Zelf schuldig wordt verklaad.

11. De HEER’ verlost en spaart
Zijn volk, dat op Zijn hulp vertrouwt.
Het zal, door Hem in gunst beschouwd,
Niet schuldig zijn verklaard.

1. Twist met mijn twisters, hemelheer;
Ga mijn bestrijd’ren toch te keer;
Wil spies, rondas en schild gebruiken,
Om hun gevreesd geweld te fnuiken.
Belet hun d’optocht, treed vooruit;
Zo worden z’in hun loop gestuit.
Vertroost mijn ziel in haar geween,
En zeg haar „’k Ben uw heil alleen”.

2. Beschaam z’in hunnen trotsen waan,
Die mij zo wreed naar ’t leven staan;
Zo worden z’achterwaarts gedreven,
En rood van schaamte; doe hen beven,
Die kwaad verzinnen tegen mij;
Dat al hun list verijdeld zij;
Verstrooi hen als de wind het kaf;
Gods engel drijv’ hen van mij af.

3. Doe hen altoos onzeker gaan,
In duisternis, op gladde paân
En daar Gij zijt op hen verbolgen,
Moet, HEER’, Uw engel hen vervolgen.
Zij hebben, in hun listigheid,
Een kuil, een net, voor mij bereid;
En schoon ik nimmer hun misdeed,
Steeds lagen voor mijn ziel gesmeed.

4. Mijn vijand word’, eer hij ’t verwacht,
Door ramp op ramp te niet gebracht;
Hij moog’, in eigen net gevangen,
Het loon van zijn bedrijf erlangen;
Zo vall’ hij in den kuil, weleer
Voor mij geschikt, verslagen neer;
Dan zal mijn ziel, verheugd in God,
Steeds juichen in haar heilrijk lot.

5. Mijn beend’ren spreken tot Uw eer:
„Wie, wie is U gelijk, o HEER’?”
U, Die van d’overmacht der sterken
De zwakken redt door wond’re werken,
Die voor der roov’ren woed, en zwaard,
’t Nooddruftig volk getrouw bewaart?
Gij weet, hoe vals men mij belaagt,
En onverdiend ter vierschaar daagt.

6. Mijn vijand, dorstig naar mijn bloed,
Vergeldt mij wreev’lig kwaad voor goed.
Maar ik, hem ziend’ in krankheid zuchten,
Nam deel in al zijn ongenuchten.
Ik vastte, met een zak omgord;
’k Had mijn gebeden uitgestort;
Ik ging in ’t zwart, met rouwmisbaar,
Alsof ’t mijn vriend, mijn broeder waar’.

7. ’k Had om mijn haters ’t kleed gescheurd,
Als een, die om zijn moeder treurt;
Maar als ik moest met rampen strijden,
Verheugden zij zich in mijn lijden.
Zij kwamen schielijk op mij af,
Eer iets mij zulks te kennen gaf;
Elk spotte met mijn zielsverdriet,
Hun valse tong bedwong zich niet.

8. Bij dart’le brassers aan den dis,
Wien ’t huich’lend spotten eigen is,
Wier lastertaal mij snood onteerde,
Was vreugd om ’t onheil, dat mij deerde.
Hoe lang zult Gij zulks zien, o God?
Vergun mijn ziel een beter lot;
Verlos haar, door Uw sterke hand,
Uit dezer leeuwen klauw en tand.

9. Ik zal, in tegenwoordigheid
Van ’t grote volk, Uw Majesteit
D’erkentnis van mijn hart bewijzen;
’k Zal U voor aller ogen prijzen.
Dat zij dan, die mij zonder reên
Vervolgen, om mijn tegenheên
Niet juichen, noch in hunnen waan,
Op mij hun schimpend’ ogen slaan.

10. Zij spreken nooit van vrede, neen;
Maar zij bedenken listigheên,
Ten val van hen, die, stil van zinnen,
Den vrede, ’t dienstbaarst pand, beminnen.
Zij bassen m’aan met open mond;
Hun schimptaal, die mijn ziel doorwondt,
Bespot mijn leed; zij zijn verheugd
Op ’t zien van al mijn ongeneugt’.

11. O HEER’, Gij ziet het; zwijg niet stil;
Uw recht beslisse mijn geschil;
Ontwaak, treed toe tot mijn bescherming;
Mijn God, betoon mij Uw ontferming;
Doe mij, o hoogste Majesteit,
Eens recht naar Uw gerechtigheid;
En laat die wreden, dag aan dag,
Niet juichen om mijn droef geklag.

12. Laat hen niet zeggen in het hart:
„Geluk, mijn ziel, hij is benard!”
Men hore nimmer uit hun monden:
„Wij hebben hem in ’t eind verslonden!”
Wil hen veeleer met schand’ belaan,
Om al den smaad, mij aangedaan;
Opdat mijn trotse weêrpartij,
Zich niet verheffe tegen mij.

13. Laat vromen, juichend t’allen tijd’,
Om mijn gerechtigheid verblijd,
Dien lust, dien ijver nooit bedwingen;
Maar zeggen, onder ’t vrolijk zingen:
„Verheerlijkt zij de hoogste God;
Hij schenkt Zijn knecht een vreedzaam lot!”
Dan meldt mijn tong, met diep ontzag,
Uw recht, Uw lof, den gansen dag.

1. Het trots gedrag des bozen doet
Mij spreken in ’t beklemd gemoed:
„Gods vrees is uit zijn ogen,”
Wijl hij zolang zichzelven vleit,
Tot God zijn ongerechtigheid
Niet langer kan gedogen.
Bedrog en onrecht spreekt zijn mond:
’t Verstand laat na, den waren grond
Van ’t weldoen op te merken;
Des nachts is ’t kwaad zijn overleg.
Hij stelt zich op een bozen weg,
En schuwt geen snode werken.

2. Uw goedheid, HEER’, is hemelhoog,
Uw waarheid tot den wolkenboog,
Uw recht is als Gods bergen,
Uw oordeel grond’loos; Gij behoedt,
En zegent mens en beest, en doet
Uw hulp nooit vrucht’loos vergen.
Hoe groot is Uw goedgunstigheid,
Hoe zijn Uw vleug’len uitgebreid!
Hier wordt de rust geschonken;
Hier ’t vette van Uw huis gesmaakt.
Een volle beek van wellust maakt,
Hier elk in liefde dronken.

3. Bij U, HEER’, is de levensbron;
Uw licht doet, klaarder dan de zon,
Ons ’t heug’lijk licht aanschouwen.
Wees, die U kennen, mild en goed,
En toon d’oprechten van gemoed
Uw recht, waar z’op vertrouwen.
Dat mij nooit trotse voet vertrapp’,
Noch boze hand in ballingschap
Ellendig om doe zwerven.
Daar zijn de werkers van het kwaad
Gevallen in een jammerstaat,
Waarin zij hulp’loos sterven.

1. Wees over ’t heil der bozen niet ontstoken;
Benijd hen niet. Wat onrecht, wat geweld
De trouw verdrukk’, zij blijft niet ongewroken.
De trotse ziet zijn weeld’ een perk gesteld;
Valt af, als ’t kruid, ter nauwernood ontloken;
Verdort, als ’t gras, door ’s maaiers zeis geveld.

2. Stel op den HEER’ in alles uw betrouwen;
Betracht uw plicht, bewoon het aardrijk; leer
Uw welvaart op Gods trouw volstandig bouwen.
Verlustig u met blijdschap in den HEER’,
Dan zal Hij u in liefd’ en gunst aanschouwen,
U schenken, wat uw hart van Hem begeer’.

3. Geen ijd’le zorg doe u van ’t heilspoor dwalen;
Houd in uw weg het oog op God gericht,
Vertrouw op Hem, en d’uitkomst zal niet falen:
Hij zal welhaast uw recht, voor elks gezicht,
Doen dagen als de morgenzonnestralen,
En blinken als het helder middaglicht.

4. Zwijg Gode, wacht op ’t eind van ’s HEEREN wegen,
Wanneer gij hier der snoden voorspoed ziet;
En, hebben zij door list hun wens verkregen,
’t Ontsteek’ uw drift, noch baar’ u zielsverdriet;
Misgun hun dan geen ingebeelden zegen,
Laat af van toorn, en zoek de wrake niet.

5. God roeit hen uit, die ’s vromen rust verstoren;
Maar die den HEER’ verwachten met geduld,
Zien ’t aardrijk zich ten erfbezit beschoren,
Verbeid den stond, die beider lot vervult,
En tracht dan ’t zaad der bozen op te sporen,
Waarvan gij plaats noch voetstap vinden zult.

6. ’t Zachtmoedig volk zal eens den vollen vrede
Genieten, in de zoetste rust verblijd,
En erven d’aard’. Hoe ook de booz’ en wrede
Op d’onschuld loer’, de tanden kners’ van spijt,
Hoe listig hij op haar zijn aanslag smede,
De HEER’ belacht het wrokken van dien nijd.

7. Hij ziet zijn dag, den dag zijns oordeels, komen.
Men trekt het zwaard, men spant den boog en mikt
Op ’t zuchtend hart der onderdrukte vromen;
Daar ’s bozen raad hen wreed ter slachting schikt,
In ’t stout bestaan, in ’t woeden niet te tomen,
Voor dat hem God verbijstert en verschrikt.

8. Gods wraak ontwaakt en trekt de trotsen tegen,
Hun eigen zwaard vergiet hun ziedend bloed;
Dan breekt hun boog, dan vallen z’op hun wegen,
Dan blijkt op ’t klaarst’, dat hier het weinig goed
Van ’s HEEREN volk, rechtvaardig’lijk verkregen,
Veel beter is, dan ’s bozen overvloed.

9. Gods macht verbreekt den arm der goddelozen,
Terwijl Zijn hand rechtvaardigen geleidt.
Al treden z’op geen weg, bezaaid met rozen,
Zij wachten ’t heil, door God hun toegezeid.
Hij kent hun tijd; zij zien, in spijt der bozen,
Hun erfenis bewaard in eeuwigheid.

10. Geen druk beschaamt hun hoop in bange tijden,
Geen hongersnood doet hen verlegen staan;
Gods goedheid zal hen voeden en verblijden;
Maar ’s HEEREN toorn de bozen nederslaan.
Als ’t mestlam, dat men zag ten offer wijden,
Zal met den rook, het heilloos rot vergaan.

11. De boze neemt, door hebzucht aangedreven,
Met list ter leen, en legt de schuld niet af.
D’oprechte, vol ontferming, mild in ’t geven,
Bezit deez’ aard’, als ’t erf, dat God hem gaf.
Deez’ smaakt in rust den zegen en het leven;
De vloek vervolgt den and’ren tot in ’t graf.

12. ’t Alwijs bestuur bevestigt ’s vromen gangen:
De hoge God keurt zijne wegen goed;
Hij zorgt voor hem, en waakt voor zijn belangen,
Hij wordt geenszins, om ’t glibb’ren van zijn voet,
Of om zijn val, verworpen, maar vervangen,
En ondersteund door God, die hem behoedt.

13. ’k Ben jong geweest, en draag nu grijze haren,
Maar zag nog nooit rechtvaardigen door nood
Zo zwaar gedrukt, alsof hen God liet varen,
Noch ook hun zaad, al bedelde ’t om brood.
Hun mildheid schijnt te groeien met hun jaren;
De zegen vloeit hun nakroost in den schoot.

14. Wijk af van ’t kwaad, en sta, met al uw krachten,
Het goede voor, in weldoen onvermoeid,
Woon eeuwig hier in late nageslachten;
Want God, die ’t recht, waardoor Zijn heilrijk bloeit,
Op ’t hoogst bemint, bewaart hen, die ’t betrachten,
Maar ’t godd’loos zaad wordt door Hem uitgeroeid.

15. Het aardrijk zij rechtvaardigen en vromen
In erfbezit ter woon, eeuw in, eeuw uit.
D’oprechte doet een vloed van wijsheid stromen,
Daar hij den mond tot ’s Hoogsten lof ontsluit.
Wat mensenvrees zou ooit zijn tong betomen?
Zij spreekt naar ’t hart, waar enkel recht uit spruit.

16. De wet zijns Gods is in zijn hart geschreven,
Waardoor zijn gang van glibb’ren wordt bevrijd.
De booswicht loert, door haat en spijt gedreven;
Spant strik op strik, of wapent zich ten strijd,
En staat, ontzind, rechtvaardigen naar ’t leven,
Naardien hij, trots, hun ’s HEEREN gunst benijdt.

17. God laat hen nooit in ’s haters wreed vermogen;
Wie hen verdoem’, de HEER’ verdoemt hen niet.
Wacht op den HEER’, en houdt Zijn weg voor ogen;
Hij zal gewis, in ’t wettig erfgebied
Van ’t aardrijk u op ’t zegenrijkst verhogen,
Terwijl gij ’t eind der goddelozen ziet.

18. Ik heb het lot eens dwinglands waargenomen:
Hij breidde zich verbazend uit in ’t rond,
Gelijk een boom, die, tot zijn kracht gekomen,
Op ’t weligst groeit, geplant in eigen grond.
Maar ’k zocht welhaast vergeefs die plaag der vromen:
Hij was niet meer, hoe vast hij eertijds stond.

19. Let toch, en zie op vromen en oprechten;
Want, wat men denk’ van d’uitkomst hunner paân,
God kroont met vreê het einde Zijner knechten.
Maar, durft men stout des HEEREN wet versmaan,
Dan zal Gods wraak den berg van hoogmoed slechten,
En ’t boos geslacht, ten grond’ toe, doen vergaan.

20. Het heillot, dat rechtvaardigen verkregen,
Vloeit af van God, hun sterkt’, als d’angst hen knelt.
Hij laat, in tijd van nood, hen niet verlegen;
Des HEEREN hulp bevrijdt hen voor ’t geweld
Van ’t godd’loos rot: Hij komt hem gunstig tegen,
Die op Zijn macht een vast vertrouwen stelt.

1. Groot en eeuwig Opperwezen,
Zeer te vrezen,
Staf mij in Uw gramschap niet;
Toon mij toch, dat Uw kastijden,
In mijn lijden,
Uit geen grimmigheid geschiedt.

2. Want Uw pijlen doen mij dragen
Bitt’re plagen;
Zij doorgrieven vlees en beên;
’k Voel Uw hand in d’ongelukken,
Die mij drukken,
Neergedaald op al mijn leen.

3. Door Uw gramschap, fel ontstoken,
Is verbroken
Al mijn vlees en lichaamskracht.
Rust, noch vrede wordt gevonden,
Om mijn zonden,
In mijn beend’ren, dag of nacht.

4. Want mijn hoofd is als bedolven
In de golven
Van mijn ongerechtigheên;
Zulk een last van zond’ en plagen,
Niet te dragen,
Drukt mijn schouders naar beneen.

5. ’k Voel door stinkend’ etterzweren
Mij verteren,
Walg’lijk zijn zij voor het oog;
Mijne dwaasheid deed die builen
Dus vervuilen,
Daar ze mij tot kwaad bewoog.

6. ’k Ben, door Uwe wet te schenden,
Krom van lenden,
Vol van druk, benauwd van hart.
Zeer gebogen en verslagen,
Moe van klagen,
Ga ik al den dag in ’t zwart.

7. Mijn ontstoken ingewanden
Doen mij branden,
En voor elk veracht’lijk zijn;
’k Voel mij van de smart doorsneden;
In mijn leden
Is niets heel, of vrij van pijn.

8. Uitgeteerd door al mijn klachten
Zijn mijn krachten,
Zeer verbrijzeld en vergaan;
’k Brul van bitt’re zielesmarte,
Want mijn harte
Is verzwakt, door al Uw slaan.

9. Maar wat klaag ik, HEER’ der heren?
Mijn begeren
Is voor U, in al mijn leed,
Met mijn zuchten en mijn zorgen,
Niet verborgen;
Daar Gij alles ziet en weet.

10. ’t Hart schokt in mij heen en weder,
Op en neder;
’t Lichaam valt mij kracht’loos neer;
D’ogen, bijna blind gekreten,
Uitgebeten,
Zien het daglicht nauw’lijks meer.

11. Die voorheen mij teer beminden,
En mijn vrinden
Wijken, angstig voor mijn plaag;
Nabestaanden gaan ter zijden,
Wegens ’t lijden,
En d’ellenden, die ik draag.

12. Zij, die mijnen dood bejagen,
Leggen lagen,
Dreigen mij den laatsten slag,
Spreken, hoe mij ’t best te krenken;
En bedenken
Mijn verderf, den gansen dag.

13. Maar ik ben, in d’ongelukken,
Die mij drukken,
Als een dove, die niet hoort,
En uit wiens verstomde lippen
Niet kan glippen
’t Flauwst geluid van enig woord.

14. Ja, ik ben als een, wiens oren
Niet meer horen,
Wat men zegge, kwaad of goed;
Wien de tegenreên ontbreken,
Om te spreken,
En die daarom zwijgen moet.

15. Want, o trouw en eeuwig Wezen,
In mijn vrezen
Staat mijn hoop op U alleen;
Gij, mijn God, zult in ellenden
Bijstand zenden,
En verhoren mijn gebeên.

16. ’k Zei: „Laat nooit mijn bitter lijden
Hen verblijden
In hun trotsen euvelmoed;
Wijl die bozen juichen zouden,
Als z’aanschouwden
’t Wanklen van mijn zwakken voet.”

17. Want, o HEER’, ik ben aan ’t zinken
En tot hinken
Ieder ogenblik gereed.
’k Heb mijn smart en onvermogen
Steeds voor ogen,
Bij ’t vooruitzicht van mijn leed.

18. ’k Wil mijn misdaân, die U tergen,
Niet verbergen;
Ik bedek voor U die niet;
’k Ben vanwege al mijn zonden,
Die mij wonden,
Vol van kommer en verdriet.

19. Maar mijn vijand zie ik leven,
Hoog verheven,
Machtig, vrij van smart en nood.
Die, om valse reên verbolgen,
Mij vervolgen,
Nemen toe en worden groot.

20. Zij, die kwaad voor goed vergelden,
Last’ren, schelden,
En vervolgen mij gestaag.
Ja, zij zijn op mij gebeten,
Want zij weten,
Dat ik naar het goede jaag.

21. Zie mij, HEER’, wien elk moet duchten,
Tot U vluchten.
O mijn God, verlaat mij niet;
Blijf niet, wegens mijn gebreken,
Ver geweken;
Toon, dat Gij mijn rampen ziet.

22. HEER’, ik voel mijn krachten wijken,
En bezwijken,
Haast U tot mijn hulp, en red,
Red mij, Schutsheer, God der goden,
Troost in noden,
Grote Hoorder van ’t gebed.

1. Ik zei: „Nu zal ik letten op mijn paân,
Om met mijn tong niet t’overtreên.
Ik zal geen woord uit mijnen mond doen gaan,
Maar breid’len dien in tegenheên;
Terwijl hij, die mij boos’lijk tegenstreeft,
Nog daag’lijks mij voor ogen zweeft.”

2. Ik was verstomd, ik sprak van ’t goede niet;
Maar dit verzwaarde mijne smart.
Mijn geest werd heet in ’t binnenst’ door verdriet;
Een vuur ontstak mijn peinzend hart,
Dat, ondanks mijn besluiten, in mijn leed,
Mijn tong op ’t laatst dus spreken deed:

3. „O HEER’, ontdek mijn levenseind aan mij,
Mijn dagen zijn bij U geteld.
Ai, leer mij hoe vergankelijk ik zij;
Een handbreed is mijn tijd gesteld,
Ja, die is niets; want, schoon de mens zich vleit,
De sterkst, is enkel ijdelheid.”

4. Gaat niet de mens, als in een beeld, daarheen,
Gelijk een schaduw, die verdwijnt?
Men woelt vergeefs; men brengt met zorg bijeen,
Al wat op aard’ begeerlijk schijnt;
En niemand is verzekerd, wie eens al
Die goed’ren naar zich nemen zal.”

5. Nu dan, o HEER’, wat is ’t, dat ik verwacht?
Mijn hope staat op U alleen.
Verlos mij, door Uw onweerstaanb’re kracht,
Van al mijn ongerechtigheên,
En stel mij niet, getrouwe Toeverlaat,
Den dwazen sterv’ling tot een smaad.

6. Ik ben verstomd, en zal mijn mond voortaan
Niet opendoen; wijl Gij het deedt.
Neem Uwe plaag van mij, houd op met slaan,
En maak een einde aan mijn leed!
Mijn kracht bezwijkt, omdat mij Uwe hand
Zo fel bestrijdt van allen kant.

7. Wanneer Uw straf op enen sterv’ling stort,
Omdat hij Uwe wet vergeet,
Verdwijnt zijn glans, zijn kracht vergaat in ’t kort,
Gelijk de schoonheid van een kleed,
Waarover zich alom de mot verspreidt:
Gewis, de mens is ijdelheid.

8. Hoor mijn gebed, mijn bang geroep, o HEER’,
Daar ’k schreiend U mijn leed vertoon;
Ik, die bij U als vreemdeling verkeer,
En hier, gelijk mijn vaders woon,
Ai, wend Uw hand en plagen van mij af;
Verkwik mij, eer ik daal in ’t graf.

1. ’k Heb lang den HEER’ in mijnen druk verwacht,
En Hij heeft zich tot mij geneigd.
Ik riep, door nood op nood bedreigd,
Hij gaf gehoor aan mijne jammerklacht.
Mij, in den kuil verzonken,
Mij heeft Hij hulp geschonken,
Gevoerd uit modd’rig slijk;
Mij op een rots gezet,
Waar ik, met vasten tred,
Die jammerkolk ontwijk.

2. Hij geeft m’opnieuw een danklied tot Zijn eer,
Een lofzang. Velen zullen ’t zien,
En God eerbiedig hulde biên;
Hem vrezen, en vertrouwen op den HEER’.
Wel hem, die ’t Opperwezen
Dus kinderlijk mag vrezen,
Op Hem vertrouwen stelt,
En, in gevaar, geen kracht
Van ijd’le trotsaards wacht,
Van leugen of geweld.

3. Mijn God, Gij hebt Uw wond’ren groot gemaakt;
Wie is ’t, die ’t onbepaald getal
Van Uw gedachten melden zal?
Wat geest zo vlug, wat tong zo welbespraakt?
Geen slachtvee, geen altaren,
Vol spijs ten offer, waren
Het voorwerp van Uw lust.
Gij hebt mij naar Uw woord,
Mijn oren doorgeboord,
En ’t lichaam toegerust.

4. Brandofferen, noch offer voor de schuld,
Voldeden aan Uw eis, noch eer.
Toen zeid’ ik: „Zie, ik kom, o HEER’;
De rol des boeks is met Mijn Naam vervuld,
Mijn ziel, U opgedragen,
Wil U alleen behagen.
Mijn liefd’ en ijver brandt;
Ik draag Uw heilge wet,
Die Gij den sterv’ling zet,
In ’t binnenst’ ingewand.”

5. Uw heilleer wordt door mij alom verbreid:
’k Bedwing mijn tong en lippen niet.
Gij weet het, HEER’, die alles ziet
Mijn hart verbergt nooit Uw gerechtigheid.
Uw waarheid doe ik horen;
Uw heil, den mens beschoren,
Vloeit daag’lijks uit mijn mond.
Uw gunst, Uw trouw, Uw woord
En Godsgeheimen, hoort
Uw talrijk volk in ’t rond.

6. G’onthoudt, o HEER’, dan Uw barmhartigheên,
Mij nooit in knellend zielsgevaar,
Dat mij Uw gunst en trouw bewaar’,
Daar ik door ramp op ramp mij vind bestreên.
Ik voel mij aangegrepen,
Door zonden fel benepen,
Een heir niet t’overzien,
Die ik veel minder dan
Mijn hoofdhaar tellen kan;
Zij doen mijn krachten vliên.

7. ’t Behaag, U mij te redden uit den nood;
O HEER’, bied vaardig onderstand,
En overstort met schaamt’ en schand’
Hen, die mijn ziel vervolgen tot den dood;
Laat z’achterwaarts gedreven,
Met schand’ in ’t vluchten sneven,
Wier lust is in mijn kwaad.
Verwoesting zij het loon,
Voor al den schimp en hoon
Van hem, die mij versmaadt.

8. Verheug het volk, verblijd hen allen, HEER’,
Die naar U zoeken t’elken stond’;
Leg steeds Uw vrienden in den mond:
„Den groten God zij eeuwig lof en eer!”
Schoon ’k arm ben en ellendig,
Denkt God aan mij bestendig;
Gij zijt mijn hulp, mijn kracht,
Mijn redder, o mijn God,
Bestierder van mijn lot,
Vertoef niet, hoor mijn klacht.

1. Welzalig hij, die zich verstandig draagt
Bij een ellendig mens.
De HEER’ zal hem, wanneer hij treurt en klaagt,
Bevrijden naar zijn wens;
Behoeden en doen leven hier op aard’,
In vreê en zaligheid,
Nooit van zijn God verlaten, maar bewaard
Voor ’s vijands boos beleid.

2. De HEER’ zal hem, op ’t ziekbed neergestort,
Versterken door Zijn kracht;
Gij maakt, dat zelfs zijn ganse leger wordt,
Veranderd door Uw macht.
Ik heb tot God geroepen om genâ;
’k Zei in mijn angst en leed:
„Genees mij, HEER’, die bij U schuldig sta,
En tegen U misdeed.”

3. In plaats van troost, vervolgt mij ’s vijands blaam.
Zij zeggen tot elkaar:
„Waar blijft zijn dood, wanneer vergaat zijn naam?”
Komt iemand van die schaar,
Om mij te zien, dan spreekt hij vals, en smeedt
Mij kwaad, zoveel hij kan;
Als hij terug van mij naar buiten treedt,
Spreekt hij er and’ren van.

4. Zij momp’len saam, vervuld met bitt’ren haat;
Van raadslaan nimmer moe,
Bedenken zij een goddeloos verraad.
Men zegt: „Gods geselroê
Treft hem gewis, een schenddaad kleeft hem aan;
Hij ligt voor eeuwig neer;
Nu zult gij hem niet weder op zien staan,
Hersteld gelijk weleer.”

5. Zelfs hij, op wien voormaals ik heb vertrouwd,
Mijn vreê en disgenoot,
Verhief zijn hiel, en sloeg mij fier en stout,
Terwijl hij at mijn brood.
Maar Gij, o HEER’, schiet tot mijn hulpe toe;
Bewijs genâ, en red,
En richt mij op; dat ik vergelding doe,
En d’ontrouw palen zett’.

6. Ik ken Uw gunst, ik ken Uw trouw hieraan,
Dat zich mijn vijand niet
Beroemen zal, noch ik te gronde gaan;
Wijl Gij mij bijstand biedt,
Mij onderhoudt in mijn oprechtigheid,
En, voor Uw aangezicht,
Met teed’re zorg en trouwe hulp geleidt
Naar ’t eeuwig zalig licht.

7. Looft Isrels God; roept, door all’ eeuwigheên,
Des HEEREN grootheid uit;
Dat elk met mij zijn lofzang en gebeên,
Met Amen, Amen sluit’.

1. ’t Hijgend hert, der jacht ontkomen,
Schreeuwt niet sterker naar ’t genot
Van de frisse waterstromen,
Dan mijn ziel verlangt naar God.
Ja, mijn ziel dorst naar den HEER’;
God des levens, ach, wanneer
Zal ik naad’ren voor Uw ogen,
In Uw huis Uw Naam verhogen?

2. ’k Heb mijn tranen, onder ’t klagen,
Tot mijn spijze, dag en nacht;
Daar mij spotters durven vragen;
„Waar is God, dien gij verwacht?”,
Mijn benauwde ziel versmelt,
Als zij zich voor ogen stelt,
Hoe ik onder stem en snaren,
Feest hield met Gods blijde scharen.

3. O mijn ziel, wat buigt g’u neder?
Waartoe zijt g’in mij ontrust?
Voed het oud vertrouwen weder;
Zoek in ’s Hoogsten lof uw lust;
Want Gods goedheid zal uw druk
Eens verwisslen in geluk.
Hoop op God, sla ’t oog naar boven;
Want ik zal Zijn Naam nog loven.

4. ’k Denk aan U, o God, in ’t klagen,
Uit de landstreek der Jordaan.
Van mijn leed doe ’k Hermon wagen;
’k Roep van ’t klein gebergt’ U aan.
’k Zucht, daar kolk en afgrond loeit,
Daar ’t gedruis der waat’ren groeit,
Daar Uw golven, daar Uw baren
Mijn benauwde ziel vervaren.

5. Maar de HEER’ zal uitkomst geven,
Hij, die ’s daags Zijn gunst gebiedt.
’k Zal in dit vertrouwen leven,
En dat melden in mijn lied;
’k Zal Zijn lof zelfs in den nacht
Zingen, daar ik Hem verwacht;
En mijn hart, wat mij moog’ treffen,
Tot den God mijns levens heffen.

6. ’k Zal tot God, mijn steenrots, spreken:
„Waarom, HEER’, vergeet Gij mij?
’k Ga in ’t zwart, door rouw bezweken,
Om mijns vijands dwinglandij,
Die mij hoont, mij ’t hart doorboort,
Dat gestaag deez’ lastring hoort:
Waar is God, op Wien gij bouwdet,
En aan Wien g’uw zaak vertrouwdet?”

7. O mijn ziel, wat buigt g’u neder?
Waartoe zijt g’in mij ontrust?
Voed het oud vertrouwen weder;
Zoek in ’s Hoogsten lof uw lust;
Menigwerf heeft Hij uw druk
Doen verand’ren in geluk;
Hoop op Hem, sla ’t oog naar boven.
Ik zal God, mijn God, nog loven.

1. Geduchte God, hoor mijn gebeden;
Strijd voor mijn recht, en maak mij vrij
Van hen, die, vol arglistigheden,
Gerechtigheid en trouw vertreden,
Opdat mijn ziel Uw naam belij’
En U geheiligd zij.

2. Mijn God, ik steun op Uw vermogen,
Gij zijt de sterkte van mijn hart;
Waarom verstoot Gij m’uit Uw ogen,
Waarom ga ik terneergebogen,
Door ’s vijands wreed geweld benard,
Gestaag in ’t aaklig zwart?

3. Zend HEER’, Uw licht en waarheid neder,
En breng mij, door dien glans geleid,
Tot Uw gewijde tente weder
Dan klimt mijn bange ziel gereder
Ten berge van Uw heiligheid,
Daar mij Uw gunst verbeidt.

4. Dan ga ik op tot Gods altaren,
Tot God, mijn God, de bron van vreugd;
Dan zal ik, juichend, stem en snaren
Ten roem van Zijne goedheid paren,
Die, na kortstondig ongeneugt
Mij eindeloos verheugt.

5. Mijn ziel, hoe treurt ge dus verslagen?
Wat zijt g’onrustig in uw lot?
Berust in ’s HEEREN welbehagen,
Hij doet welhaast uw heilzon dagen;
Uw hoop herleev’, naar Zijn gebod;
Mijn Redder is mijn God.

1. O God, wij mochten met onz’ oren,
Weleer van onze vaad’ren horen;
Wat werk Gij in hun dagen wrocht.
Hoe G’oudtijds hen met heil bezocht.
Gij hebt de heid’nen met Uw hand
Verdreven, dat zij ’t erf verlieten;
Hen fel geplaagd, Uw volk geplant,
En op het weeld’rigst voort doen schieten.

2. Hun zwaard deed hen dit land niet erven;
Hun arm deed hen geen heil verwerven;
Maar Uwe rechterhand, Uw macht,
Heeft hun dien voorspoed toegebracht;
De glans van ’t Godd’lijk aangezicht
Heeft hen de zege weg doen dragen;
Want Gij omscheent hen met het licht
Van Uw genadig welbehagen.

3. Gij zelf, o God, die, uit Uw woning,
Ons hulp verleendet, zijt mijn Koning!
Verlos ons van ’t gedreigde kwaad;
Gebied het heil voor Jakobs zaad.
Gij doet ons onze weêrpartij
Met hoornen stoten in de lenden;
In Uwen Naam vertreden wij
Die tegen ons de wapens wenden.

4. Stap ik vol moeds ten oreloge,
’k Vertrouw niet op mijn stalen boge;
Ik weet, dat, in den heten strijd,
Mij zwaard noch dapperheid bevrijdt;
Maar Gij verlost den vegen staat,
Van ’s vijands macht, waarvoor wij duchten.
Ook doet Uw hand al wie ons haat
Met schand’ en schaamte henen vluchten.

5. ’t Is God, dien w’onzen Redder noemen,
In Wien w’ons al den dag beroemen.
Den lof Uws Naams, alom verbreid,
Verheffen wij in eeuwigheid.
Maar nu verstoot Gij ons, o HEER’,
Wij zien ons hoofd met schand’ bedekken.
Dewijl Gij met ons heir niet meer,
Ter hulp, als eertijds, uit wilt trekken.

6. Gij doet ons bevend rugwaarts wijken,
En steeds voor d’overmacht bezwijken
Van haat’ren, die ons goed en bloed
Vast roven in hun euvelmoed.
Gelijk de schapen, die men slacht,
Hebt G’ons aan hen tot spijs gegeven;
Ons onder ’t heidendom gebracht,
Waar wij verstrooid, vol kommer, leven.

7. Het volk, dat Gij hebt uitverkoren,
Verkoopt G’aan die Uw erfdeel storen,
Voor geen waardij, hoe min men bied’,
En hunnen prijs verhoogt Gij niet.
Gij stelt ons tot een bitt’ren smaad
Voor schamp’re buren, die ons honen.
De spot en schimp straalt van ’t gelaat
Der volken, die rondom ons wonen.

8. Gij doet ons tot een spreekwoord strekken
Den heid’nen, waar G’ons heen doet trekken;
En ’t volk, dat ons te snood berooft,
Schudt over ons, afkerig, ’t hoofd.
Mijn schande stelt men vals in ’t licht,
Z’is nimmer uit mijn oog geweken;
De schaamte dekt mijn aangezicht,
Zodat ik ’t hoofd niet op durf steken.

9. De stem des honers moet ik horen,
Zijn lastertaal klinkt mij in d’oren;
De boze vijand koelt zijn moed,
En dorst wraakgierig naar ons bloed.
Wij hebben echter in die smart,
Schoon wij dit alles ondervonden,
U niet vergeten in ons hart,
Noch trouw’loos Uw verbond geschonden.

10. Ons hart heeft zich van U, in noden,
Niet afgekeerd tot valse goden,
En onze gang week niet van ’t pad,
Dat Gij ons voorgeschreven hadt;
Al hebt G’ons, in Uw toornegloed,
Verpletterd in een plaats der draken;
En ons verdrukt en bang gemoed
De doodsvalleien doen genaken.

11. Ja, hadden w’, in dien druk gezeten,
Den Naam van onzen God vergeten,
De handen, in verlegenheid,
Tot vreemde goden uitgebreid.
Zou God, naar Zijn onkreukbaar recht
Die euveldaad niet onderzoeken?
Al wat in ’t hart wordt overlegd,
Kent Hij, tot in de diepste hoeken.

12. Maar wij, om Uwentwil verdreven,
Verliezen, al den dag, het leven;
Wij worden slechts van hen geacht
Als schapen, voor het mes gebracht.
Waak op, o HEER’, waarom toch zoudt
Gij slapen, en de smart vergroten?
Ontwaak, toon dat G’ons nog aanschouwt,
En ons niet eeuwig wilt verstoten.

13. Waarom, daar wij Uw bijstand vergen,
Zoudt Gij Uw aangezicht verbergen?
Waarom vergeten onz’ ellend,
En onderdrukking zonder end?
Want onze ziel, die nauw’lijks leeft,
Is treurig in het stof gebogen;
Daar onze buik aan d’aarde kleeft,
Bezwijken wij in onvermogen.

14. Sta op, o God, toon medelijden,
Laat ons Uw arm van nood bevrijden;
Verlos ons uit den angst, o HEER’,
Zo krijgt Uw goedheid eeuwig d’eer!

1. Mijn hart, vervuld met heilbespiegelingen,
Zal ’t schoonste lied van enen Koning zingen,
Terwijl de Geest mijn gladde tonge drijft,
Is z’als de pen van een, die vaardig schrijft.
Bemin’lijk Vorst, uw schoonheid hoog te loven,
Gaat al het schoon der mensen ver te boven;
Genâ is op uw lippen uitgestort,
Dies G’eeuwig’lijk van God gezegend wordt.

2. Gord, gord, o Held, uw zwaard aan uwe zijde,
Uw blinkend zwaard, zo scherp gewet ten strijde.
Vertoon uw glans, vertoon uw majesteit;
Rijd zegenrijk in uwe heerlijkheid
Op ’t zuiv’re woord der waarheid; rijd voorspoedig,
En heers alom rechtvaardig en zachtmoedig;
Uw rechterhand zal ’t Godd’lijk rijk behoen,
En in den krijg geduchte daden doen.

3. Uw pijlen, fel van uwen boog gedreven,
Zijn scherp, en doen gehele volken beven;
Zij vellen neer wat uw vermogen tart,
En dringen diep in ’s vijands wreev’lig hart.
Gij zult, o God, in eeuwigheid bekleden,
Den vasten troon van uw gerechtigheden.
De rijksstaf, dien uw hoge Majesteit
In ’t Godsrijk zwaait, heerst met rechtmatigheid.

4. O God, uw God heeft mild U overgoten;
Met vreugdezalf, meer dan uw meegenoten,
Omdat Uw ziel de goddeloosheid haat,
En ’t recht bemint. Uw vorst’lijk rijksgewaad
U toegevoerd uit elpenbenen hoven,
Vol eed’len geur, doet elk uw hoogheid loven.
Hoe ruikt de mirr’ en kassie wijd en zijd,
En d’aloë, wier geur uw ziel verblijdt!

5. Men ziet u blij, in statelijke reien,
Door docht’ren zelfs van koningen geleien.
De koningin staat aan uw rechterhand
In ’t fijnste goud van Ofirs mijnrijk land.
O Dochter, hoor, en zie, en neig uw oren;
Verlaat, vergeet, wat ooit u kon bekoren,
Uws vaders huis, uw volk, en wat voorheen
U dierbaar en beminnenswaardig scheen.

6. Dan zal de Vorst van al uw schoon getuigen.
Hij is uw Heer’, dies moet g’u voor Hem buigen.
’k Zie Tyrus dan, die rijke wereldstad,
U hulde doen en off’ren schat op schat.
De Koningstelg, die Hij zijn bruid wil noemen,
Is meest om haar inwendig schoon te roemen.
’t Borduursel is, naar vorstelijken staat,
Van louter goud gewerkt in ’t praalgewaad.

7. Straks leidt men haar in statie, uit haar woning,
In kleding, rijk gestikt, tot haren Koning;
Zo treedt zij voort met al den maagdenstoet,
Die haar verzelt, U vrolijk tegemoet.
Zij zullen blij, geleid met lofgezangen,
De vreugde voên, die afstraalt van haar wangen.
Tot zij, waar elk gewaagt van haren lof,
Ter bruiloft treên in ’t koninklijke hof.

8. In plaats van uw doorlucht, en vrome vaad’ren
Zult Gij eerlang uw zonen zien vergaad’ren,
En stellen hen, door uw geduchte hand,
Al ’t aardrijk door, in vorstelijken stand.
Ik zal uw naam bij elk geslacht doen kennen,
Van kind tot kind zal ’t zich aan U gewennen.
Zo rolt Uw lof op ’t ruime wereldrond
In eeuwigheid uit aller volk’ren mond.

1. God is een toevlucht voor de Zijnen,
Hun sterkt’, als zij door droefheid kwijnen;
Zij werden steeds Zijn hulp gewaar,
In zielsbenauwdheid, in gevaar;
Dies zal geen vrees ons doen bezwijken,
Schoon d’aard’ uit hare plaats mocht wijken,
Schoon ’t hoogst gebergt’, uit zijne stee,
Verzet wierd in het hart der zee.

2. Laat vrij het schuimend zeenat bruisen;
D’ontroerde waat’ren hevig ruisen;
De golven mogen, door haar woên,
Het berggevaarte daav’ren doen:
De stad, het heiligdom, de woning,
Van God, den allerhoogsten Koning,
Wordt in haar muren, t’allen tijd;
Door beekjes der rivier verblijd.

3. Geen onheil zal de stad verstoren,
Waar God Zijn woning heeft verkoren.
God zal haar redden uit de nood
Bij ’t dagen van het morgenrood.
Men zag de heid’nen kwaad beramen;
De koninkrijken spanden samen;
Maar God verhief Zijn stem, en d’aard’,
Versmolt, voor ’s Hoogsten toorn vervaard.

4. De HEER’, de God der legerscharen,
Is met ons, hoedt ons in gevaren.
De HEER’ de God van Jakobs zaad,
Is ons een burg, een toeverlaat.
Komt, wilt op ’s HEEREN daden merken;
Aanschouwt des Hoogsten grote werken;
Zijn macht, die nooit te stuiten is,
Maakt d’aarde tot een wildernis.

5. God stilt, alom, het orelogen;
Zijn arm verbreekt de taaie bogen,
Doet spies en speer aan stukken slaan,
En wagens door het vuur vergaan.
„Laat af”, dus spreekt de HEER’ der heeren,
„Weet, Ik ben God; elk moet Mij eren;
Het heidendom, ja, ’t gans heelal,
Verhoge Mij met lofgeschal.”

6. De HEER’, de God der legerscharen,
Is met ons, hoedt ons in gevaren;
De HEER’, de God van Jakobs zaad,
Is ons een burg, een toeverlaat.

1. Juicht, o volken, juicht,
Handklapt, en betuigt
Onzen God uw vreugd.
Weest te zaam verheugd;
Zingt des Hoogsten eer;
Buigt u voor Hem neer.
Alles ducht Zijn kracht;
Alles vreest Zijn macht;
Zijne majasteit,
Maakt haar heerlijkheid,
Over ’t rond der aard’,
Wijd en zijd vermaard.

2. Naar Gods wijs bestel,
Op Gods hoog bevel,
Slaan wij, door Zijn hand,
Volken aan den band.
Die, door ons verneerd,
Door ons overheerd,
Strekken tot een blijk,
Hoe Hij, liefderijk,
Aan Zijn woord gedenkt;
D’erfenis ons schenkt,
Jakobs heerlijkheid,
Aan hem toegezeid.

3. God vaart, voor het oog,
Met gejuich omhoog;
’t Schel bazuingeluid
Galmt Gods glorie uit.
Heft den lofzang aan,
Zingt Zijn wonderdaân,
Zingt de schoonste stof,
Zingt des Konings lof,
Met een zuiv’ren galm,
Met een blijden psalm.
Hij, de Vorst der aard’,
Is die hulde waard.

4. Zingt des Hoogsten eer’
Opdat ieder leer’,
Hoe Hij heerst alom
Over ’t heidendom.
Hoe Hij van Zijn troon
Geeft Zijn rijksgeboôn,
Daar het al voor bukt,
Eed’len, gans verrukt,
Nu hun ’t Godd’lijk licht
Straalt in ’t aangezicht,
Delen in ons lot,
Eren Abrams God.

5. D’eersten van den staat,
Die den onderzaat,
Naar Gods wijze wet,
Zijn ten schild gezet,
Eren ’s Hoogsten macht;
God munt uit in kracht.

1. De HEER’ is groot; elk zing’ Zijn lof
In Salems stad en tempelhof,
Waar onze God, bij zuiv’re tonen,
Op Zijnen heilgen berg wil wonen.
Hoe schoon, hoe welgelegen,
Wat vreugd voor d’aard’, wat zegen,
Is Sions berg! hoe groots, hoe blij,
Hoe heerlijk aan de noorderzij!
Wie is ’t, die niet de Godsstad roemt,
De stad des groten Konings noemt?

2. In haar paleizen vestigt God
Zijn troon; wordt daar erkend, een slot,
Een hoog vertrek voor ’t volk te wezen;
Geen vorsten heeft men daar te vrezen.
Pas hadden zij, verbonden,
Den tocht zich onderwonden;
Pas hadden zij de stad in ’t oog,
Of hun verwondring steeg zo hoog,
Dat, Sion slechts van ver te zien,
Hen straks van schrik terug deed vliên.

3. Daar greep hen beving aan, vervaard,
Vol smart, gelijk een vrouw die baart.
Zo doet G’een oostenwind de kielen
Van Tarsis’ vloot in zee vernielen.
Wij zagen, ’t geen onz’ oren
Voorheen slechts mochten horen;
In deze stad, den troon der eer
Van God, der legerscharen HEER’.
Hij zal, door macht en kloeke daân,
In eeuwigheid haar vast doen staan.

4. Wij, o verheven Majesteit,
Gedenken Uw weldadigheid
In ’t midden van Uw heilge woning.
Gelijk Uw Naam is; grote Koning,
Bij ons terecht geprezen,
Zo is Uw roem gerezen,
En bij de volken zeer vermaand,
Tot aan het uiterst’ eind der aard.
Uw rechterhand, die ’t kwaad niet duldt,
Is met gerechtigheid vervuld.